Arno - Human Incognito

PIA

Arno Hintjens is de peetvader van de Belgische rock. Op zijn zesenzestigste is hij een “old motherfucker”, die zijn legendarische status het liefst ontziet en gewoon telkens weer zoekt naar goede songs en dito albums. Vier jaar na ‘Future Vintage’ laat hij op ‘Human Incognito’, zijn drieendertigste album inmiddels, horen hoe hij het verleden (TC Matic, Charles Et Les Lulus,...) van zich afwerpt om zo tot een fris klinkend eindresultaat te komen.

“Rock-‘n-roll is dood”, zo luidt het in een recent interview waarin hij onder meer ook de vraag stelt waarom rockmuziek vaak zo sluw berekend en risicoloos geworden is. Om dat te vermijden koos hij instinctief voor een erg organisch klinkend album: minder synths en toetsen, meer focus op stem, gitaar en bas. Om het album in goede banen te leiden deed de zanger beroep op John Parish (Eels, PJ Harvey,.. ) en de Australische geluidsingenieur Catherine J. Marks (Ian Brown, Foals,..).

Opener I’m Just An Old Motherfucker komt traag, maar erg verleidelijk binnen: een sobere, bluesrockriff en een geest, die alles gezien, gehoord en beleefd heeft. Ongeveer halfweg hoor je een aardige, gefloten melodie waarna de song in overdrive gaat en wat onvoorziene bochtjes neemt.

In het levensbevestigende Please Exist flirt Hintjens met clevere electronica, atheïsme en beats of love. Vergeleken met ouder werk is dit niet meteen zijn sterkste song, maar toch weet het nummer, dankzij de aardige versmelting van rock en elektronica, te raken. Onvermijdelijk sluipt het gevoel van ouder worden in zijn werk, zoals onder meer blijkt uit het ontroerende Je Veux Vivre. Arno is en blijft een rocker, maar dan wel één met een erg natuurlijke feel voor oprechte romantiek : “Je veux voler très haut / libre comme un poisson dans l’eau / je veux vivre dans un monde sans cholésterol / avec une overdose de rock-‘n-roll”.

In het jachtige, maar evenzeer experimentele Now She Likes Boys verkoopt le plus beau de bluestraditie en en passant de klassieke gender-stereotypering een stevige schop onder het achterwerk. Het nummer is voorzien van een bijzonder potente, haast Beefheartiaanse drive waar de grove korrel van Arno’s stem het sterkst mee gediend is.

Met Oublie Qui Je Suis (tergend traag ritme, een wondermooie pianomelodie en fraai afgewerkt met trompet) duiken dan weer de verzuchtingen van de chanteur de charme op om even afstand te nemen van alles en slaagt hij er knap in om dreigende donkerte en optimistisch positivisme (immense gelukzaligheid door het zien van een lachend gezicht) met elkaar te verzoenen.

Verder is er ook een instant poprockhit in de vorm van Never Trouble Trouble. Bij meerdere luisterbeurten valt op dat Hintjens, een taalkunstenaar die nog steeds zijn hybride Franglais hanteert (un vieux motherfucker, remember), op zijn meest recente album vanuit stilistisch perspectief een mooie staalkaart van zijn kunnen biedt: pop, rock, blues, reggae (Ask Me For A Dance),... Het zit er allemaal in.

‘Human Incognito’ is een opvallend strak, maar divers album; tien songs die netjes binnen de drie- à vierminutengrens blijven. En ook al is Arno misschien niet echt meer de jongste (Dance Like A Goose), hij blijft, wars van alle hypes en media, trouw aan zichzelf (zoals in Chanson Absurde, een ode aan het Belgisch surrealisme zoals alleen Arno dat kan). En wat te denken van Santé, een nostalgisch-poëtisch moment waarop de vieux motherfucker ons prachtig uitgeleide doet: zij is de “chauffeur de mon esprit” en er wordt gedronken op de liefde, op “tous les cocus du monde entier”. Om het met zijn eigen woorden te zeggen: “Tu vois un peu le bazar?”. Een oerdegelijk Arno album. Santé.

Arno in concert: 16 April - Ancienne Belgique, Brussel.