Armstrong - Happy Graffiti

The Beautiful Music

“This world disinformation / is it allright? / This is a rock solid foundation / Based on lies”. Met mondharmonica, een vrolijke akoestische gitaartokkel en een vlotte handclap erbij. Zo hebben we sarcastische troubadours het liefst. Of met roze bloesembloemetjes op de hoes van de plaat, maar dubbelzinnige bewoording die onder de gordel stompt. Of met liefdevolle digitale strijkertjes erbij die net melodieus genoeg zijn om niet melig te klinken.

Julian Pitt ofte Armstrong is een optimist en een realist. Iemand die levenswijsheid en vreugde graag muzikaal deelt in vrolijk klinkende melodieuze ballades (“I’m just walking on a summer's day / keep on walking with me”). Te beginnen met een mooie akoestische basis en een solide ondergrond van drums en bas, om in te kleuren met enkele sfeertoetsen van synthesizer. Net genoeg om te laten gloeien rond de hoge, jeugdige stem van de meester zelve. Te bestempelen als lentefrisse songwriterpop zonder franjes.

Er zit ook een soort van eightiesvibe in deze muziek. Moet te maken hebben met de productie of eindsound waardoor we denken aan op het vasteland helaas minder gekende bands als Prefab Sprout, The Beautiful South of zelfs een stukje Lloyd Cole. Maar dan de softe versie - zonder dat dit een mankement hoeft te zijn natuurlijk. Een opgewekte meerstemmigheid in de vrolijk wiegende teenagersong When We Were Young of een Let It Be-drie akkoordenschema op piano als basis voor een sober In A Memory mogen gerust op een album dat het moet hebben van liefde voor muziek en het leven.

Dus laten we gewoon even genieten van de ongedwongenheid. En niet al te zeer stilstaan bij een soms ietwat oppervlakkige eindmix, huiskamersynthesizernoten of een net te eenvoudige digibeat onder een nummer als Wondering Where The Time Goes. Want imperfectie mag. Waarom ook niet? Proef met mate en geniet in stukjes. Want veertien songs is net iets te veel om dit optimisme vast te houden. Zeker als je durft te struikelen over de soms goedkoop klinkende synth die afbreuk durft te doen aan de mooie melodie.

Maar moest het u even te veel worden, leg dan gewoon ‘Happy Graffiti’ op, wanneer u weer eens een muzikale glimlach kan gebruiken. Of zap meteen door naar een opperste lentegevoel van vijf volle minuten met eindtrack Long Road, waarbij enkel al het hoge synthdeuntje de zon laat binnenschijnen.