Arctic Monkeys - AM

Domino

Met ‘AM’ heeft Arctic Monkeys een vijfde langspeler in de rekken liggen. Indrukwekkend toch wel, vijf albums op acht jaar. En nog steeds stellen de heren uit Sheffield niet teleur, integendeel, het agressieve postpunkgeluid werd helemaal ingeruild voor een donkere sound met een hoog glamgehalte. Maar ons hoort u niet klagen.

Een betere opener dan Do I Wanna Know? kunnen wij ons anno 2013 niet voorstellen. De riff, die Alex Turner uit zijn twaalfsnarige Vox Teardrop (voor de gitaartechneuten) haalt, is van een ongelooflijk kaliber. Op Arabella lijken de Monkeys dan weer inspiratie gehaald te hebben uit de seventiesrock van groepen als Led Zeppelin of Black Sabbath. Na een dikke veertig seconden in het nummer laat Arabella je niet meer los: de stomende gitaren in combinatie met Turners gedetailleerde en scherpe lyrics zijn een schot in de roos.

Wat dat glamgehalte betreft spant I Want It All de kroon. Niet alleen de backings van drummer Helders, maar ook de titel doet ons aan – jawel - Destiny’s Child denken.  Een geluid dat we trouwens ook op Snap Out Of It horen.

Maar Turner en co hebben nogmaals het beste voor het laatste bewaard: zo zijn No. 1 Party Anthem, Mad Sounds en I Wanna Be Yours, waarvan de tekst gebaseerd is op het gelijknamige gedicht van John Cooper Clarke, stuk voor stuk prachtige songs, waarin we echo’s van grote namen als Lennon en The Velvet Underground kunnen terughoren. Toch bewaart het Engelse kwartet hun eigen, nieuwe geluid.

Op Why’d You Only Call Me When You’re High? – de titel alleen al - verdiept Alex Turner zich in één van zijn stokpaardjes: in de intro hoor je hiphop terug. Zodra we bij het prechorus aanbeland zijn, krijgt het nummer een ‘AM’-draai en klinkt het als een instantclassic. Ook goed voor zo’n zeven weken op het hoogste schavotje van De Afrekening, als u het ons vraagt.

Na het beluisteren van Knee Socks doen de Britten ons de wenkbrauwen fronsen. Wie dacht dat de eerder besproken riff van Do I Wanna Know? de beste van het album was, zat ernaast. De absoluut fantastisch klinkende vocals in combinatie met die riff staan garant voor een van de hoogtepunten van de plaat.

U voelt al lang aan uw nierstenen natuurlijk: ‘AM’ is een redelijk geweldige plaat en een meer dan geslaagde opvolger voor ‘Suck It And See’. Is het te vroeg om nu al uit te kijken naar de zesde van Arctic Monkeys?