Archive - The False Foundation
Dangervisit
Triphop? Progrock? Psychedelica? Filmische elektronica? We zijn de draad kwijt bij het nog steeds van bezetting wisselende Archive. Feit is wel dat het Londens collectief met ‘The False Foundation’ weer stevig naar de keel grijpt wat haar - in Franstalig België opvallend grote - populariteit, ongetwijfeld nog meer de hoogte in stuwt.
We hebben er ons de kop over gebroken – doen we nog steeds. Maar volgens ons is de tiende van Archive een megasterke groeiplaat. Het lijkt wel een conceptalbum vol emotie en intensiteit; niet geheel vreemd voor een band die nog steeds het etiket "Progrock" meezeult.
Alleen vinden wij de rode draad niet. Niet enkel lijkt heel ‘The False Foundation’ een verhaal vol filmische, bizarre avonturen (mysterieuze naam ook trouwens), maar ook zowat elk van de tien tracks op zich kent een evolutie met plotwijzigingen, emotionele kentering en eigenwijze vernieuwing. Verwacht in zeven van de tien gevallen een soort van mini-symfonie vol vreemde sferen en klanken, soms stevig elektronisch beneveld, dan weer met solide ritmes en structuren.
Zo bouwt Archive een geheel eigen psychedelica op met dubpulsen, industriële ritmecreaties en scherende klanken in een intrigerend Driving In Nails om met enige gejaagdheid en mits wat bewuste haperingen tot een pulserende elektrotrack te komen. Dat opgeklopte, gehaaste gevoel houdt op deze plaat trouwens een tijdlang stand met de opgefokte elektrobeats en roepende slogans van de titeltrack als stomend hoogtepunt.
En dan vervalt dit album in een broze intimiteit, dromerig en minimaal met sluipend getik, piano en zacht glijdende tonen (Bright Lights) of zelfs indommelend met klassieke pianostukken en zachte ambientmijmeringen. Maar let op: ook hier zorgt Archive weer voor een valse bodem. Want rust en kalmte blijken de voorbode van dramatiek. Langzaam maar zeker nemen die gehaaste beats weer toe. Meer nog, met Stay Tribal pakken de Britten uit met zowat het pittigste beatnummer dat de band ooit maakte. Archive en dance, een nieuw huwelijk? In elk geval evolueert dit album naar het einde toe in een aantal close harmony-momenten met collectieve, parmantige zang. Weliswaar even in het LSD-bad gedrenkt.
Dat alles is de vaststelling na de eerste vijf luisterbeurten. Beurten waarbij elke keer weer totaal anders klinkt en nieuwe details bovenkomen. Er zit immers echt veel diepgang in deze atmosferische, wat duistere muziek. Elektronische diepgang dan, want gitaren moeten doorheen de jaren meer en meer wijken voor de Londenaren. En dan spreken we nog niet over aangrijpende teksten die het marionettengedrag van Jan Modaal aanvechten en de manier waarop mensen zonder nadenken hun ziel durven verkopen. In elk geval laat Archive open wat ze nu in feite bedoelen met ‘The False Foundation’. Feit is dat het iets groots is, gedoemd om grootse muzikale taferelen op het podium neer te zetten. Mag trouwens ook wel, als je elf leden in de (nog steeds wijzigende) rangen telt.