Arch Enemy - Deceivers
Century Media Records
Over een bewogen reis gesproken. Nadat het Zweedse deathmetalgezelschap Arch Enemy een kwarteeuw terug uit de assen van Carcass verrees, bleek stabiliteit niet echt een eigenschap. Maar kijk, ondanks het feit dat tweede frontvrouwe Angela Gossow na vorige release ‘Will To Power’ het vertrek aankondigde om de band achter de schermen te managen en haar privéleven wat meer rust te geven, is de groep vijf jaar later weer solide genoeg dankzij vervangster Alissa White-Gluz (The Agonist) om met elfde studioplaat ‘Deceivers’ de pannen van het dak te spelen.
Kleine kanttekening: Alissa kreeg de laatste twee Arch Enemy-albums al een vocale rol toebedeeld. De band vertaalt de reïncarnatie liever als “een frisse wind”. Eentje van elf snedige tracks lang, die je met de bijna zes minuten lange opener Handshake With Hell eerder als een stormwind mag beschouwen. Als een tyfoon zelfs, want de basis voor deze plaat werd door vaste spilfiguren Michael Amott en Daniel Erlandsson in Mexico gelegd. Ver weg van een wereld in stress en lockdown. Een beetje terug naar de roots dus. En die ligt voor Arch Enemy nog steeds bij hardrock en heavy metal in het verhaal van snelle en zware death. Dixit: veel scherpe gitaarsolo’s die doorheen het gemoker van logge riffs, speeddrums en zware bashooks snijden.
Zonder natuurlijk te passeren aan frontdame White-Glutz, wiens woest schrapende grunts en vervormde horrorstem compleet genderneutraal klinkt, maar die in die kanjer van een opener ook zonder verpinken compleet clean en klassiek durft te zweven en overheersen. Maar die ook vooral uitpakt met opvallend veel volume, kracht en overgave.
Aan de andere kant moet je nu ook weer geen gigantische koerswijziging verwachten. Sinds een jaar of tien is dit vijftal weggekropen uit het hok van “extreme metal” en meer richting mainstream gekrabbeld, fans van het eerste uur of van Carcass ten spijt. Ook op deze plaat krijg je regelmatig zo’n impulsen van bijna heroïsche glorie of gladde, klassieke hardrockpartijen. Het thematische gitaartje achter een nochtans kanjer van een speeddeathmetalknaller The Watcher zal de genrespecialisten zonder twijfel de tenen doen krullen.
Gelukkig heeft Amott weer voldoende tijd genomen om zijn uitstekend gevoel voor composities ten volle uit te werken. Niet enkel door de medemuzikanten hun ding te laten doen - let op het uitmuntend en voortdurend wisselende drumwerk van Erlandsson op een bijna instant classic In The Eye Of The Storm - maar ook met veel veranderingen van ritme, samenstelling en intensiteit. Of hoe Arch Enemy “avontuurlijk” en “toegankelijk” weer weet te verzoenen en in een song als Sunset Over The Empire zowel de toehoorders omver blaast als ze oproept om mee te “oooh oooh” zingen.
Naar het einde toe neemt het symfonische element zelfs nog toe, wat niet echt ten goede komt aan de spitsvondigheid. Als dan ook de compositorische afwisseling ietwat hapert en de instrumentale uitschieters verminderen,… Een klein beetje “less is more” kon voor deze plaat gerust. Zullen we het wijten aan het enthousiasme van de band? Los daarvan: welkom terug in metalland, Arch Enemy. We zien je graag een festivalpodium doen ontploffen.