Anvil - Hope In Hell

SPV

Jarentachtigmetal is nog zeer in trek. De door andere opnametechnieken relatief lichte kost van bands als Anthrax en Megadeth schijnt tijdloos en kan vaak ook jongere generaties boeien. Dat een groot aantal van die bands vandaag de dag ook nog in topvorm verkeert is al helemaal mooi meegenomen. Afgaand op een stevige livereputatie hoort Anvil hier zeker bij. Maar ook voor wat betreft studiomateriaal leek de Canadese band in recente jaren zeker niet uitgeblust. Leek...

Een mooi voorbeeld is Anvils vorige album 'Juggernaut Of Justice' uit 2011, een plaat met inspiratievolle composities waarop de heren stralen als in de hoogtijdagen. Hoe anders is dat op het nieuwe album 'Hope In Hell'. Overwegend plichtmatig wordt een verzameling niet al te originele nummers opgedist, wat vaak ook nog moeizaam lijkt te gaan.

Het meest storende hierbij is het buitengewoon onvaste tempo dat - wie het weet mag het zeggen - door drums of gitaren wordt gedicteerd. Vooral het titelnummer en Call Of Duty zwalken als een overbeladen bakfiets die de eindbestemming niet gaat halen. En dat terwijl de vooraf aangekondigde hardrockinvloeden toch verwachtingen opriepen voor op zijn minst een wat creatiever geluid.

Er zijn inderdaad referenties van dien aard terug te horen. Er komen willekeurig flarden Saxon en Motorhead voorbij, alleen klinken die bands zelf vandaag frisser en overtuigender.

Ook de zang van Scott Lips komt minder goed uit de verf dan op 'Juggernaut'. De man, die ooit het aanbod om bij Moterhead op gitaar in te vallen afsloeg, lijkt op dit album minder goed bij stem en weet dat, anders dan veel van zijn generatiegenoten in dit genre, niet zo goed te verbergen. Al getuigt het zeker van ballen om dit niet weg te poetsen met allerlei elektronische foefjes. Het blijft tenslotte rock -'n-roll en je moet de heren nageven dat ze dit op alle manieren proberen in ere te houden.

Jammer dus dat het songmateriaal tekortschiet. Het is alsof pas bij bonustracks Hard Wired en Fire At Will de boel goed loskomt. Een beetje laat, zeker als je bedenkt dat bij het pesterig mechanische Mankind Machine het licht al vroegtijdig is uitgegaan. Vol bange vermoedens checkten we nog of die extra nummers niet toevallig covers zijn, maar dat lijkt niet het geval. Dat geeft weer wat - sorry het moet even - 'Hope In Hell'.

De plank een keer misslaan kan iedereen overkomen en dat moet ook kunnen. Maar schrijf deze mannen niet af want Anvil is, zeker live, nog lang niet uitgeblust.