Anvil - Anvil Is Anvil

Steamhammer

De volharding van het Canadese drietal Anvil is niet minder dan legendarisch. Van metalpioniers begin jaren tachtig evolueerden ze tot een parodie op zichzelf, maar frontman Steve 'Lips' Ludlow en drummer Robb Reiner blijven tot op vandaag gewoon keihard doorrocken. Met 'Anvil Is Anvil' zijn ze al aan hun zestiende langspeler toe.

De kans dat er dit jaar nog een album verschijnt met een nog meer inspiratieloos ogende titel dan de nieuwe Anvil is ongetwijfeld zo goed als onbestaande. De lading is echter wel volledig gedekt. We krijgen opnieuw twaalf nummers lang vintage Anvil voorgeschoteld zoals we ze nooit anders gekend hebben. Het simpelere, doch stevigere rockwerk dus.

Echt opvallende nummers vallen er niet direct te ontwaren op de plaat. Of het zou opener Daggers And Rum, met zijn simpele piratenrijmpjes en yo-ho-ho’s moeten zijn. Allemaal wel leuk, maar niets om van achterover te vallen. En wat dat betreft gaat het nadien helaas niet de goeie kant op. Zoals reeds eerder gezegd, er gebeurt nu eenmaal weinig adembenemends.

Niet dat Lips en co hun best niet doen. Telkens de frontman zijn gitaar krijgt omgegord, spat het kinderlijke enthousiasme er, zelfs na een carrière van meer dan veertig jaar, nog van af. Niemand die trouwens twijfelt aan zijn kwaliteiten als gitarist. Nummers als Gun Control, Fire On the Highway of godbetert Up, Down, Sideways zullen nu eenmaal niet in het geheugen blijven zitten.

Als slecht willen we ‘Anvil is Anvil’ zeker niet bestempelen; er  valt immers genoeg enthousiast rockwerk te bespeuren. De vele fans van de Canadezen zullen de plaat zeker kunnen smaken. Voor een Anvil in goeie vorm luisteren wij echter liever gewoon nog eens naar een ‘Metal On Metal’ of ‘Forged In Fire’. En daar hoeft Lips zich geenszins voor te schamen. Voor een laatste AC/DC-plaat van betekenis moeten we immers ook al terug naar de vroege jaren negentig.