Anne Müller - Heliopause

Erased Tapes Records

Laten we eerlijk wezen: op één of andere manier heeft het zo goed als legendarische Erased Tapes-label toch een patent op de combinatie ambient / neo-klassiek / introvert songwriterschap. Dus als een Berlijnse celliste als Anne Müller - die al samenwerkte met Nils Frahm, Ben Lukas Boysen of Agnes Obel - besluit om een eigen plaat uit te brengen op basis van cello, drones, manipulaties en absurdistaanse omgevingselementen, gaat u toch niet vreemd opkijken. Wel?

En nu vergeet u bovenstaande. We raden u aan om meteen Solo? Repeat! Ter hand te nemen, de tweede track van dit korte, fraaie sfeerdocument. De manier waarop de cello sleept, melancholie en kindertijd oproept in een lichte waas van echo en hese ruis... Dit is loepzuivere muzikale finesse en intensiteit: zes minuten twintig lang kunde van cello. Eerst met dromerige effecten, dan met een tijdlang huppelende links-rechts strijken, vervolgens ontdubbeld en met een sterk Proximus-Wim-Mertens-thema.

Om maar te zeggen: met slechts zes tracks en een goed half uur instrumentale verwennerij is Anne Müller even spaarzaam als het artwork van dit schijfje. Maar op muzikaal vlak valt er toch aardig wat te ontdekken eens je door de buitenschil van minimalisme (en dus vooral openingstrack Being Anne en de afsluitende drone titeltrack) van ‘Heliopauze’ gebeten hebt. De klassieke toetsen blijven, net als de inzet van cello als centraal strelend, maar ook slepend instrument. Wanneer in Aarhus / Reminiscences echter de binding gebeurt door neerdwarrelende sneeuwvlokken van piano en haperende effecten de achtergrond enigszins onstabiel maken, krijg je een mooie, progressief denkende compositie.

Geen vrees voor monotonie dus, al moet wel even gezegd worden dat het voortdurend op- en neer wippen op hoge en lage snaren in Drifting Circles gedurende zeven minuten een erg onrustig, zelfs lichtjes vervelend effect geeft (dat losstaat van de kunst dit te blijven volhouden aan dit tempo). En daar kan de voorzichtige vrouwenzang op de achtergrond weinig in sussen.

Al bij al toch een aangenaam muzikaal avontuur dus, dat Anne Müller hier met de cello voorschotelt. Dromerig en subtiel of opzichtig en ingrijpend, allen zijn aanwezig.