Animal Youth - Animal

Weyrd Son Records

Het Brusselse trio Animal Youth, ontstaan uit de assen van het romantische punknoisegroepje Siamese Queens, levert met het debuut een album af dat zich naast internationale releases als die van The Jesus & Mary Chain en My Bloody Valentine kan zetten.

De flirt met de Grote Voorbeelden is opvallend aanwezig, maar verhindert niet dat het trio rond Guy Tournay een heerlijk album vol eigenzinnige tegendraadsheid presenteert.

De korte opener Darkest Place - hamerende drums, puntstrakke baslijnen en messcherpe gitaren - maakt van meet af aan duidelijk dat de groep zich liefst in donkere hoekjes ophoudt; daar waar het zonlicht geweerd wordt en slechts met een stevige zonnebril tegemoetgekomen wordt. Dat de groepsleden vast albums van Joy Division in de kast hebben liggen, wordt al heel snel duidelijk.

"It's a rainy day", zo spuugt frontman Tournay tijdens het gelijknamige nummer uit. En het zal er zeker niet meteen op beteren. De groep zorgt ervoor dat ze als een magneet de aandacht naar zich toe trekt. Animal Youth lijkt te schipperen tussen de eyeliners van The Cure, het (a)seksuele van Placebo en het manisch-depressieve van Joy Division. Teenage angst en ennui worden lustig rondgestrooid op een bedje van verveelde, stonede lyrics en postrock vol gitaarecho's.

Gitaarfans kunnen zich optrekken aan de speelse, plagerige gitaarriff van het met een pophook en melodie begiftigde Eat You Alive. Ook hier klinkt de song behoorlijk druggy, al heeft de groep ook aandacht voor dynamiek. En dan is daar plots een catchy, radiovriendelijke song als Feeling, waarop het lijkt alsof Damon Albarn even het roer van de Cocteau Twins overneemt. Met het memorabele Love You (When You're Dead) besluit het trio de eerste plaatkant.

Gaandeweg wordt duidelijk dat de groep veel potentieel heeft. 'Animal' bewijst dat het trio met een combinatie van aanstekelijke riffs, solide drumwerk en vocals het verschil kan maken tijdens festivals. De betere postpunk, zeg maar. Maar ze kunnen ook wellustig pletwalsen. De loodzware drive van To Burn Is The New Thing is live ongetwijfeld de ideale aanleiding tot een stevig potje moshpitten. De wereld mag dan wel ten onder gaan, laat het ons dan tenminste feestelijk houden.

Als tegengewicht volgt het lichtvoetige Sunday, dat ondanks de bitterzoete tekst uitblinkt in sprankelende frisheid. Halfweg trekt de bassist de song naar zich toe. Elke muzikant kan dus in een sfeer van vrijheid aan het groepsgeheel bijdragen. Naar het einde toe valt nog het korte, maar statische en loodzware In Heaven (Lady In The Radiator) op dat de soundtrack lijkt bij een plechtstatig ritueel. Besluiten doet Animal Youth met een dromerig en heerlijk ontsporend You Don't Know Love.

Negen prikkelende songs zijn er te vinden op dit "beestachtig" goed plaatje. Geen noemenswaardige klachten; prima album.