Andy Stott - Never The Right Time
Modern Love
Elektronicaproducer Andy Stott heeft sinds de ep's 'Passed Me By' en 'We Stay Together' (2011) drie albums uitgebracht waarmee hij zo'n beetje de hele elektronicascene op achterstand zette. Tussen de laatste drie albums zat steeds twee jaar, maar op het nieuwe kunstwerk moesten we maar liefst vijf jaar wachten. Obstakels in de privésfeer van de Mancunian zorgden ervoor dat het album vertraging opliep. In 2017 bracht Stott nog redelijk stilletjes de track Song For Chance uit en in 2019 volgde de ep 'It Should Be Us'. Wederom briljant materiaal, wat het wachten op de opvolger van meesterwerk 'Too Many Voices' (2016) draaglijk maakte. Eind maart werd dat wachten beloond met The Beginning, de eerste track van het nieuwe album 'Never The Right Time'.
Away Not Gone zet meteen de toon. De duistere intro sluit naadloos aan op het meer melancholische deel van de track en laat horen dat Andy Stott niks aan klasse heeft ingeboet. Hij tovert met een palet aan unieke en sferische geluiden de ene na de andere onwerelds mooie melodielijn tevoorschijn en puzzelt ze in elkaar tot één razendknap geheel.
Minstens zo knap is de titeltrack. De beat is complex maar klinkt toch als een coherent geheel en is haast dansbaar. Subtiel voegt hij geluidjes toe en laat hij er weg. Steeds op de juiste - maar voor de luisteraar onverwachte - momenten. Datzelfde doet Stott ook met de synths. De ene partij zit meer op de voorgrond, terwijl de andere partijen op de achtergrond weerklinken, hetgeen de track extra dimensie geeft.
Repetitive Strain is de vreemde eend in de bijt. Stott maakt gebruik van een aantal beats die je niet van hem verwacht. Ondanks dat de beatsecties erg verschillen, zorgen ze wel voor één geheel. Het is mooi om te zien dat Stott steeds weer nieuwe elementen toevoegt aan het zo herkenbare geluid.
Het eerder genoemde The Beginning blijft wel de beste track van dit al indrukwekkende album. De opbouw is werkelijk subliem. De harde eightiessynths gaan hand in hand met de subtiele ambient-achtige soundscapes. De knap opgebouwde beat en de op een Rickenbacker-bas ingespeelde lijnen vormen het perfecte fundament. Het tweede deel van de track is werkelijk om te janken zo mooi en vocaliste Alison Skidmore bewijst andermaal een belangrijk element van Stotts muziek te zijn.
Het filmische Hard To Tell bezegelt het album waarmee Andy Stott bewijst dat hij nog steeds mijlen voorloopt op de rest van de elektronische muziekscene en zichzelf met gemak kan overtreffen.