Andy Jackson - 73 Days At Sea

Esoteric Antenna

Ook al werd het boek van Pink Floyd na ‘The Endless River’ definitief gesloten, de erfenis van de Britse legende blijft onverminderd doorwerken. David Gilmour speelt straks de pannen van de Tiense daken. Intussen heeft engineer Andy Jackson zijn tweede studio-epos afgerond. Met ’73 Days At Sea’ heeft hij de lat voor zichzelf iets hoger gelegd, maar we blijven met gemengde gevoelens achter.

Jackson, die zijn carrière als geluidsingenieur in de Londense Utopia Studio’s begonnen is, zat mee in de cockpit van de Pink Floyd-sound. Sinds producer James Guthrie hem gevraagd had voor de film van ‘The Wall’ (1982), zat hij achter de knoppen van - even ademhalen - 'The Final Cut', 'A Momentary Lapse Of Reason', 'The Division Bell', 'Pulse', ‘The Endless River’, Roger Waters' 'The Pros And Cons Of Hitchhiking', David Gilmours 'About Face', 'On An Island' en 'Live In Gdansk'.

Het Floyd-geluid is op ’73 Days At Sea’ dus all over the place. Maar Jackson zingt en speelt quasi alles, en daar knelt het schoentje. Hij is geen groot zanger en de frasering is te monotoon om te blijven boeien. De drums klinken stereotiep, alsof ze uit een doosje komen. Gelukkig leggen gitaren en synths fraaie schaduwaccenten en geven ze volume aan het narratieve skelet.  

En Jackson heeft ons iets te vertellen. Opnieuw vertrekt hij van een schilderij van de Amerikaan Michael Bergt. Na ‘Sisyphus Sleeping’ ontwaakt de hoofdpersoon in een sloep op volle zee (‘The Wake’). Water heeft een cruciale plek in het collectieve geheugen van de Britse eilanden. Jackson besloot een "sea suite" te schrijven met referenties naar aloude mythen. En deze verhaalstof heeft geleid tot zijn meest ambitieuze lyrics.

Telkens Jackson naar zee trok, overviel hem een gevoel van nostalgie; alsof hij naar zijn kindertijd terugkeerde. Nochtans heeft hij nooit dicht bij de zee gewoond. Het resultaat is een galerij van maritieme dromen die alleen metaforisch kunnen worden opgevat. In het epische Drownings voegen zangeres Anne-Marie Helder (Panic Room) en saxofoonlegende David Jackson (Van der Graaf Generator) wat sterrenstof toe, want daar worden dromen van gemaakt.

Zoals elke droomwereld heeft ook Jacksons universum een eigen tijd- en ruimtedimensie. Maar wie hierin wil meegaan en het geitenwollensokkentempo voor lief neemt, zal momenten vinden waarop iets mysterieus onthuld wordt – dankzij het ruimtelijke geluidsbeeld en ondanks de tekortkomingen van een geïndividualiseerd arbeidsproces.