Andrew Weatherall - Convenanza

Rotters Golf Club

Hoe heerlijk kan het zijn om als baanbrekend producer voor een keer eens niet de toekomst te verkennen, maar juist het verleden uit te spitten. Andrew Weatherall is al dertig jaar lang de man achter de schermen; de man die Primal Scream elektronica leerde kennen, die Warp met Sabres Of Paradise en Two Lone Swordsmen een niveau hoger tilde of die zijn naam en faam maakte met apocalyptische remixen voor zowat heel de Madchester-scene, dance acts als The Orb of Chemical Brothers inbegrepen. Maar op wat slechts zijn tweede eigen release is in al die jaren musiceren en producen, doet de Brit het opvallend rustig aan met een verhaal dat dub, wave en pop combineert.

Convenanza



Het is natuurlijk een bal voor open goal. Wie al zo ontzettend lang bezig is met verfijnde elektronica of het verheffen van doorsnee muziek tot een hogere dimensie, hoeft zichzelf niet meer te bewijzen. Fans, die enigszins vertrouwd zijn met de experimentele driften van Andrew Weatheral, mogen gerust weer achterover vallen met ‘Convenanza’. Hij is dan ook iemand die met Afrikaanse tribalritmen, jazztoonaarden en aanstekelijke dubambient zijn eigen planeet creëerde.

Dit album is een opeenvolgend verhaal van negen nummers waarbij voluit gezongen songs en sfeertracks elkaar aanvullen. De inspiratie daarbij ligt duidelijk in de jaren tachtig, de periode dat wave en dub elkaar vervoegden, dat diepe basmotieven, neurotische zangfrasen en holle synthesizerlagen elkaar ontmoetten. Kortom, een blik in het verleden van zwartjassen, patchoulisnuivers en lsd-aanhangers.

Maar deze plaat doet zo veel meer. De echo’s van Jah Wobble of Gang Of Four worden immers aangevuld met een hedendaags verhaal waar alles meer en echter is. Dub betekent echo’s en reggaetunes om je vingers bij af te likken; elektronica betekent psychedelica met wegdraaiende effecten en scherend gitaargeweld; pop betekent mysterieuze songteksten die op een warme, maar toch afstandelijke manier op de luisteraar worden afgevuurd. “We count our sins / we count the stars / They seems so lost / they seem so far.” Kan iemand vertellen wat voor paddenstoelen de man momenteel neemt? Gezien de permanente aanwezigheid van blieps, tweets en spacegeluiden (in We Count The Stars vervangen door een akelig klagende klaroen), moet het een fraaie soort van de familie psilocybe zijn.

Los van die upgrade, geeft ‘Convenanza’ (een eigen verzonnen woord) een ongedwongenheid die leidt tot passieve, maar ook liefdevolle beleving. Weatherall onthoudt zich immers van hoekjes of kantjes en kiest voor een ogenschijnlijk vanzelfsprekende opeenvolging van beats, songs en melodieën. Dit verhaal moest gewoonweg verteld worden. Deze gekke trip van in elkaar overglijdende songs vult ogenschijnlijk een gat in de geschiedenis op waarvan niemand besefte dat het er ooit was. En dat is misschien nog wel de mooiste verdienste van deze plaat. Iedereen, die dit aanstekelijk stukje muziek beleeft, beseft dat woorden, besprekingen of interpretaties totaal overbodig zijn. Ondergaan en genieten. Zonder meer.

6 juni 2016
Johan Giglot