And Also The Trees - The Bone Carver

Eigen beheer

Meer dan veertig jaar en vijftien platen en jij hebt er nog niet van gehoord? Geen paniek, ook wij kenden And Also The Trees, de band van de broertjes Jones uit de UK Midlands, nog niet. Maar met de ietwat morbide titel 'The Bone Carver' en vooral een penetrante, mysterieuze gloed die rond deze sfeerpop hangt, blijft de cd al wel lange tijd in onze speler kleven. En dat heeft zo zijn reden...

Verwacht een soort van larger-than-life-folkrock met glorieuze arrangementen, traditionele instrumenten (hobo, mandoline, clavecimbel) en een holle, mysterieuze parlandostem, die ergens tussen Nick Cave, Dead Can Dance of Madrugada in ligt. Inderdaad, vrij imposant dus. Temeer daar de tien tracks op deze plaat totaal geen klassieke songstructuur respecteren, maar keer op keer eigenwijze composities bevatten vol sfeer, spanning en weerbarstigheid.

Songs met “ruimte”, als je wil. Zelfs met freestylejams, rollende baslijnen en vreemd schurende melodieën vol blues, darkness en bezwering weet een song als The Seven Skies toch veel openheid te houden voor die bijna demonische zang en poëtisch profetische woorden van frontman Simon Huw Jones. Want dat is And Also The Trees: atmosferische muzikale poëzie. En daar draagt ook nieuwkomer Colin Ozanne met die klagerige klarinet - vaak in kronkelende mantra’s ontdubbeld - stevig toe bij.

Gelukkig is de permanente geluidsmuur, die de band opwerpt, niet altijd zwaarmoedig, maar krijg je ook eens een parmantisch walsend ritme met staccato strijkers zoals in een stijlvol The Book Burners. Of word je geprikkeld met nieuwe geluiden van oude instrumenten. We verwezen al naar Dead Can Dance. Luister dan maar eens naar openingstrack A Bed In Yugoslavia.

Maar het is de eigenwijsheid die And Also The Trees ook een beetje nekt op deze plaat. De eigenwijsheid om een wat minder stemvast moment toch in de eindproductie te behouden of soms een paar vreemde melodieuze kronkels en overdreven theatrale momenten in het album te steken, zodat bijvoorbeeld een bijna zes minuten durend The Girl Who Walks The City, dat overdreven langdradig klinkt. En in alle eerlijkheid: die onophoudelijk klagende geluiden en dat vibrato gitaarspel die zowat elke van deze tien tracks inkleuren, beginnen ook wel een beetje zeurderig over te komen. Maar daartegenover staan dan die intrigerend sluipende ritmen, die penetrante parlando zang en die atmosferische mystiek.

Dat zorgt ervoor dat we na een luisterbeurt of tien nog steeds niet weten of we nu verslaafd zijn aan ‘The Bone Carver’ of er net afstand van willen nemen omwille van die onvolmaaktheden, die ervoor zorgen dat hij in de schaduw blijft staan van de grote voorbeelden.

We vermoeden dus dat And Also The Trees ook voorbij deze plaat wat in de eigen cultstatus zal blijven hangen. Op zich niet erg, want ook dat draagt natuurlijk bij aan het duistere mysterie dat deze Britten uitstralen.