Amyl And The Sniffers - Comfort To Me
Rough Trade
Punkrock en bij uitbreiding rock in het algemeen, hoeft niet ingewikkeld te zijn. Een paar bakken bier soldaat maken met je vrienden, over de lege bakken een plank en je hebt een podium. De versterker op elf, rammen en een optreden versieren in je lokale café of pub. Dit geromantiseerde cliché overvalt ons telkens weer bij het beluisteren van ‘Comfort To Me’, de nieuwe plaat van de Aussies Amyl And The Sniffers.
De eerste keer dat we Amy en band bezig zagen, was in de herfst van 2019 op tv bij Jools Holland. Amy leek nog het meest op een kruising van Wendy O. Williams van The Plasmatics en Yolandi Visser van Die Antwoord, energiek alle hoeken van de studio afhossend, onder begeleiding van de strak spelende Sniffers. Een uppercut, boenk erop! En kort daarna kwam er een virusje dat uiteindelijk de ganse aardbol tot op de dag van vandaag in een wurggreep nam. En met coronamaatregelen lachen ze niet in Australië: Melbourne kende één van de langste lockdowns ter wereld. En laat Melbourne nu net de thuishaven van Amyl And The Sniffers zijn.
Wat doet een bende jonge flurken met gitaren, wanneer ze niks anders omhanden hebben? Je nog meer op je muziek storten, al is het dan binnen de vier muren van je huis annex repetitiekot natuurlijk. Muzikaal worden de horizonten verbreed en sluipen er hardcore-elementen binnen, maar ook oude rotten als AC/DC en Motörhead geven meer kleur aan het groepsgeluid. Met de bonkende bas en drums van Cosmic Psychos om alles af te ronden.
Amy had ondertussen nog een extra tijdverdrijf als gastvocalist bij verschillende geestesgenoten: van de Zweedse postpunkers Viagra Boys (de meer dan puike cover van John Prine’s In Spite Of Ourselves), over de harde en emotionele beats van Sleaford Mods (Nudge) tot de experimentele noisepunk van de landgenoten van Tropical Fuck Storm, waarmee ze een heerlijke tribute van This Perfect Day maakte, een nummer van die andere Australische legendarische punks, The Saints.
Lockdownmaatregelen en daardoor niet kunnen optreden brengt wel iets teweeg in het kopje van een tekstschrijver, want de teksten van deze nieuwe Amyl And The Sniffers-plaat stuiteren alle kanten op. Teksten waarbij Amy zich kwetsbaar opstelt en zingt over zelfbeschikking (Choices), de zoektocht naar liefde (Security en Hertz), seksualisering van het vrouwenlichaam (Capital) of het gebrek aan veiligheid voor vrouwen op openbare plaatsen ’s nachts (Knifey). Maar ook de klimaatsverandering en de daarbij horende vertwijfeling gaan niet voorbij aan Amy. In Capital klinkt het dan ook: “Australia is burning but aye / I’m not learning how to be more conscious”, terwijl ze in Snakes toch besluit met: “I submit to change / I am just like the snake / shed my skin / I want to change”.
Toch blijft Amy vooral een sterke persoonlijkheid die de tegenslagen en hypocrisie tegenover vrouwen niet aan het lijf laat komen: “Don’t need a cunt like you to love me”! Vrouwen mogen zich kleden zoals ze willen, zonder daarop afgerekend te worden (Laughing) en hoe je eruit ziet, gaat niemand wat aan: “If they don’t like you as you are / just ignore the cunt” (Freaks To The Front). Hierna moeten we misschien I Fink U Freeky van Die Antwoord nog eens door de boxen laten knallen.
Was de debuutplaat al een stevige schop tegen de schenen, dan is deze opvolger nog dwingender van karakter, want ondertussen met meer meters op de teller en nog zelfverzekerder. Gegeven de huidige stand van de wereld, lijkt deze plaat het geschikte startschot voor de nieuwe punkrevolutie. Wij staan alvast mee op de barricades!