Amyl And The Sniffers - Amyl & The Sniffers

Flightless Records

Het gaat verdorie snel voor de Australische Amy Taylor en haar drie “sniffers”. De doortocht van het gezelschap op het Werchter-podium loog er niet om: de energieke cocktail van pubpunk, DIY-attitude en een frontvrouw met - excusez le mot - een stel stevige ballen hakte stevig in op de menigte. De titelloze debuutplaat van Amyl & The Sniffers met hoes vol tattoo-achtige tekensculpturen, bevestigt deze rauwe punkspirit.

Rauw gescheur, energie boven melodie of afwerking, een frontdame die meer roept en tiert dan zingt. Moeten er nog meer punkingrediënten opgesomd worden? Zonder enig schroom bekennen Amyl & The Sniffers de snedige riffs te lenen van streetpunklegendes als UK Subs of Discharge, terwijl de manier, waarop Amy Taylor durft te vuilbekken, doet denken aan Crass-icoon Eve Libertine. Al hoeft het voor dit kwartet uit Melbourne allemaal niet zo zwaar politiek beladen te zijn.

Dus ja, in feite krijg je elf keer op rij dezelfde song, maar dan anders. Rock-‘n-roll op zijn meest snedige wijze met een geut seventiesadrenaline. Met peper in de poep in het geval van speedbommen Monsoon Rock of Starfire 500. Of soms even wat meer downtempo en emotioneel openhartig in het geval van Got You. Maar telkens wel met die “One, two, three, four”-beat en stevig solerend gitaarwerk. Genoeg om voldoende grip op de luisteraar te houden als je een stevige frontvrouw loos durft te laten gaan. Combineer dit met de hype van het moment, en je hebt een weinig muzikaal vernieuwende, maar wel efficiënte energiebom.

Het zal geen toeval zijn dat deze plaat is uitgekomen op Flightless Records, het label van die andere crazy Melbourne garagepunkband King Gizzard & The Lizard Wizard. Beide hebben samen ook reeds een stuk van de wereld verkend en obscure concertpodia aan flarden gespeeld. Amyl & The Sniffers zijn een live sensatie. En die energie is gedeeltelijk overgesprongen op dit studio album. Bij voorkeur rauw op te eten.