Amy O - Elastic

Wind Up Records

Anderhalve seconde, zo lang duurde het eer Amy O onze aandacht opeiste. Alsof iemand een vers zakje potpourri opentrok.

Want fris, zo klinkt Amy O (voluit Oelsner) die ook nog eens uit Bloomington, Indiana blijkt te komen. Amy is al bezig sinds 2004 en verzamelde in de jaren tussen toen en nu een band rondom zich. Ze liet zich graag inspireren door Sleater-Kinney, Helium en Laura Nyro en dook voor het eerst in een professionele studio voor deze twaalf songs.

Volgens Bandcamp is dit al haar zevende album sinds 2012, het jaar waarin ze er maar liefst drie op de mensheid losliet, terwijl het volgens haar platenmaatschappij ook haar tweede of haar negende kan zijn, afhankelijk van hoe je telt. Hoe dan ook is dit nog maar het eerste dat ons bereikte. En het is er eentje dat ons meteen charmeerde met puntige, energieke songs. Weinig blabla, veel boemboem als het ware, al zit er duidelijk een feministische inslag in de teksten.

Het anderhalf minuten durende Lavender Night rukt de plaat open met stevig gitaarwerk, een gierende synth, een drummer die duidelijk niet van brushes houdt en minstens één zin die blijft hangen: "Another bullet dodged for now / Back to the realm of stereo.”

Die enorme energie-uitspatting lijkt van korte duur als daarna Soft Skin langs komt, maar eens de aaibare kant getoond, trekt Oelsner weer fors door om je amper nog tijd te geven om even naar adem te happen. Alleen in Sunday Meal neemt ze nog even gas terug. En ze mag dan wel aaibaar meisjesachtig zingen, tot bij haar hart kom je niet, zo zingt ze in Untouchable Heart.

Oelsner is eerder van het type dat je vastpakt op de dansvloer en zelf leidt met wilde rukken aan je handen en porren in je rug. Tenminste, die assertieve attitude maakte ze zich eigen, terwijl ze als meisje anders geprogrammeerd was. Gelukkig blijven haar songs vaak onder de twee minuten, want anders zou je, zoals bij History Walking met dat huppelende synthloopje, snel duizelig zijn.

Het mag duidelijk zijn dat de albumtitel niet lichtzinnig gekozen is. De songs lijken vaak te worden afgeschoten door een katapult en gaan niet zelden over hoe mensen de mentale elastiek uitgetrokken wordt, als ze iets pijnlijks meemaken, maar ook over hoe ze na verloop van tijd genezen.

Hoogtepunten zijn Cherry Blossom met meedogenloze drums en bliksemse gitaaroutro en Spill met zijn harmoniezang die haar voorliefde voor bands als The Roches verraadt. Maar heel dit plaatje klinkt eigenlijk als een frisse bries. Leuke ontdekking.