Ammonite - Blueprints

Ransom Note Records

Songwriter en producer Amy Spencer wilde onder de projectnaam Ammonite (genaamd naar het fossiel) de capaciteiten van haar stem verkennen. Zonder wetmatigheden, songs of voorspelbare structuren. En dat doet ze op een wel heel bijzondere manier: ze haalt lagen van geïmproviseerde zang door een berg elektronische apparaten en omvormers om er een soort van amorfe glitch ambient uit te extrapoleren. En dat geeft enkele opmerkelijke… ‘Blueprints’.

Ons advies: je moet deze plaat gewoon beleven. Laat hem over je heen spoelen zonder dat je er enig gevoel of enige emotie bij haalt. Die kan je nadien nog formuleren. De kans is immers erg groot dat je deze aanpak en zelfs kunstvorm ofwel heel creatief vindt en weet te smaken in al de digitale zweverigheid. Maar ze is even groot dat je het ding liefst van al je digitale prullenmand in flikkert. En eerlijk gezegd zijn wij er nog niet helemaal uit welke kant we willen kiezen.

Zo proberen we de diepgang te volgen van meanderende golven, die een steeds herhaalde en verknipte zin als “What if I – how to know” in de oneindigheid laten wegdoezelen. Of proberen we de wazige melodie te vinden die erachter ligt. What If I Knew Me is wel erg minimale ambient. En dan herhaalt opvolger Forgive Me Forget datzelfde truucje, maar dan misschien net iets abstracter. Oh ja, en van het vingervlug synthesizertoetsengepingel waarin elke toets een stemsample krijgt in een vervelend zoemend ARP gaan onze tenen stevig krullen, ook al krijg je fijne en subtiele lagen van woordloze klinkerzang op de achtergrond cadeau.

Maar soms zorgt het amorf geheel van in elkaar gevlochten, echoënde zanglagen wel degelijk voor een intieme, etherische schoonheid. Dan wordt de combinatie van verknipte, repetitieve woorden of zinsdelen, hummende stemgeluiden en drones effectief meer dan het geheel der elementen. Atmosferisch? Absoluut. Afstandelijk? Ook wel.

Inspiratie haalde Spencer bij een artiest als Burial of Laurel Halo: artiesten die de vocale beperkingen net aanwenden om er iets heel nieuws mee te creëren dankzij technologie. Enkel halen die er een meerwaarde uit die we hier niet meteen  terugvinden. De zogenaamde “cyborg feminism” van Ammonite, waarop zes tracks kabbelen als patronen in een reflectie in de Thames, klinkt voor ons net iets te wazig. En daar gaan de bewust wazige foto- en filmbeelden van vriendin Yasmin Vardi niet bij helpen.

Feit is dat we dit twintig minuten durende schijfje een keer of vijf na elkaar hebben afgespeeld en de twijfel blijft knagen. Over ongrijpbare muziek gesproken.