Amenra - De Doorn
Relapse Records
Toen Amenra tweeëntwintig jaar geleden begon, kon niemand voorspellen wat een ongelooflijke weg de band zou afleggen in het donkere sludge-landschap. Doorheen de jaren wisten ze zich steeds te onderscheiden door geen concessies toe te laten en resoluut te kiezen voor kwaliteit. We kregen eerder al de 'Mass'-albums, die uitblonken in intensiteit. Na enkele akoestische omzwervingen en zelfs twee covers van Zjef Vanuytsel was het afwachten wat het Kortrijkse vijftal nu in petto had.
De keuze voor een Nederlandstalig album is gedurfd, maar het is ook een logische keuze. De wisselwerking tussen de poëtische intermezzo’s en de loeizware riffs zorgen ervoor dat de band meer controle kan uitoefenen. Zachtjes drijven op een spoken-word-segment om daarna knetterend de ravijn in te storten onder ijzige angstkreten en donderende drums. Zanger Colin van Eeckhout krijgt de mogelijkheid om door middel van zijn moedertaal demonen te kneden uit de Vlaamse klei. Nooit eerder zat de band zo diep onder onze huid. Het feit dat een Amerikaans label als Relapse een volledig Nederlandstalig album uitbrengt, zegt genoeg.
Het album start met Ogentroost, een dreigende song die prachtig aansterkt in intensiteit. Een eenzame, cleane gitaar weerklinkt vanuit donkere soundscapes. Van Eeckhout spreekt ons fluisterend toe om vervolgens te ontaarden in ijzige kreten, begeleid door beukende sludgeriffs. Caro Thange, frontvrouw van Oathbreaker, neemt de begeleidende zang voor haar rekening. Haar cleane zanglijnen voegen een extra dimensie toe aan het nummer.
Het volgende nummer De Dood In Bloei is een poëtische dialoog tussen van Eeckhout en Thange. Het decor van het gesprek wordt ingekleurd door donkere drone-sounds. De Evenmens en Het Gloren zijn architecturale meesterwerken binnen het genre. Mede door het vurige gitaarwerk van Mathieu Vandekerckhove dat soms druppelsgewijs naar beneden valt om daarna als een vloedgolf je trommelvliezen open te breken. Voor Immer is een prachtig gedicht, dat aanvoelt als een berusting, de eindconclusie van het proces dat 'De Doorn' eigenlijk is.
'De Doorn' kan niet vergeleken worden met de 'Mass'-albums. De stijl is losser en er is meer aandacht voor stilte. Amenra neemt de tijd om de boodschap over te brengen opdat er geen woord verloren zou gaan. Stilte. Alle kerkgangers verzamelen onder een dreigende hemel. De processie is vertrokken met een stoet wiegende lichamen in het kielzog. .