Amen Dunes - Freedom
Sacred Bones Records
Wie zich door de vier vorige, donker psychedelische folkplaten van Amen Dunes ofte Damon McMahon worstelde, ziehier goed nieuws: ‘Freedom’ heeft drie jaar mogen rijpen, maar is het meest toegankelijke werk waar de Amerikaanse songwriter ooit mee uitpakte. Niet echt vrolijk, maar vreselijk meeslepend.
Speelse kinderstemmen bij aanvang. Daar moet je het mee stellen als je op zoek gaat naar vrolijke taferelen. Want de vrijheid die Amen Dunes zich hier toe-eigent, is vooral gestoeld op de moeilijke band met zijn vader, de terminale ziekte van zijn moeder en dergelijke weinig opbeurende taferelen.
Maar dat vertaalt zich wel in een verslavende muzikale schoonheid. Songs die op popmuziek gebaseerd zijn, maar een eigen psychedelisch leven mogen leiden. Een overheersend gloomy sfeer van diepe ondertonen waar de in de hoogte neigende stem van de troubadour telkens opnieuw bovenuit tracht te reiken. Hol, mysterieus, in een permanente roes. Met accenten van tamboerijn of gitaar in een ongrijpbare verte. Iemand die mee de link wil leggen naar het oude werk van The Verve?
Soms mag de gitaar meer vooraan en maken McMahon en zijn muzikantenleger (Antony & the Johnsons, Beck en Yeah Yeah Yeahs) intensere muziek, maar in het geval van Miki Dora kan het ook heerlijk akoestisch en introvert. Zonder dat de roes ooit weg is en extra aangewakkerd door riffs die een song hardnekkig kunnen voortstuwen. Een nooit echt wakker wordend nummer als Satudarah wordt zo slepend en lekker moeizaam.
Vrees echter niet voor loodzware shoegazertaferelen. Daar steken jaren 90-ritmes die een hoogtepunt als Blue Rose onderbouwen een stokje voor. Minstens even indrukwekkend is de vocale intensiteit waarmee Amen Dunes hier de weerbarstigheid van zijn vader bevecht.
Het gebeurt niet al te vaak dat een album je compleet meesleurt in zijn verhaal en je dat verhaal keer op keer wilt aanhoren. Welnu, wie zichzelf de tijd gunt om in ‘Freedom’ mee te gaan, krijgt zo’n kans. Wij blijven in elk geval nog eventjes hangen.