Amen Dunes - Death Jokes
Sub Pop Records
Nog nooit was je dood lachen zo serieus.
Damon McMahon gooide het voor deze plaat over een heel andere boeg. De folk en de bijhorende gitaar verdwenen naar de achtergrond, ten voordele van elektronica en piano. En dat levert een bijzondere plaat op met liedjes die in lengte variëren tussen zowat een minuut en ruim negen minuten. Het is een plaat geworden die je steeds op de tippen van je tenen houdt. Want voor je het weet, kan een song afgelopen zijn. Of hij kan natuurlijk nog een tijdje duren... Maar dat went op den duur en dan krijg je een plaat, die zich vasthecht aan je muzikale ziel. En die interludia, om ze zo oneerbiedig te noemen – soms zijn het er zelfs twee na elkaar – geven je dan ademruimte. Zoals dat hoort op een goede plaat.
Al van bij de opener, het titelnummer, raakt de nieuwkomer, die wij zijn wat betreft Amen Dunes, in de war. Je hoort gepingel op piano en daarover samples. Naar het schijnt zou het om stukjes van onder meer de beruchte komiek Lenny Bruce gaan, maar het is heel moeilijk om er iets van te maken. Het doet er waarschijnlijk ook weinig toe. En verderop lijken het wel experimenten (Predator, Solo Tape). Alsof McMahon de oefeningen op piano en synth heeft opgenomen om de luisteraar het hele proces te laten meemaken.
Maar daartegenover staan ook “echte” liedjes als Exodus, dat hij zingt met een soort van overdreven, gekunsteld vibrato. Of Rugby Child, dat toch nog wordt gedragen door de gitaar met daarover het getik van een prominente clicktrack. Maar het resulteert wel in een hoogtepunt. Ook het ritmische Purple Land kan je daaronder rangschikken. Misschien is dat ook wel omdat net die liedjes het meest toegankelijk zijn. Nog iets dat opvalt trouwens, is de eenvoud die hij steevast hanteert. Nooit wordt het echt complex, maar toch blijft het spannend.
En dan is er nog Round The World, dat je negen minuten bezighoudt. Geen nood, het wordt nooit saai. Opnieuw is er dat vibrato, dat wel bij de tekst past, als je erover nadenkt: “This world's on fire / Nothing seems true / And what is now the matter with you / Will soon be over”. Niet de meest optimistische toekomstvisie. En naarmate de song vordert, wordt het er (net als in de wereld) niet echt beter op: “He says, 'I'm not a girl, I'm a boy, and in this town, I'm miserable' / He says, 'Goodbye, Mom, I'm off. Goodbye, cruel world'". Slik! De muziek daarbij is repetitief, maar blijft desondanks boeien. Ergens komen er drums bij als om het einde (en niet alleen van de song) aan te kondigen. Er wordt zelfs opnieuw opgestart. Is er dan misschien toch nog hoop? Enfin, u interpreteert het zelf maar. Feit is dat dit een song is, die je vastgrijpt.
'Death Jokes' is een album als een tijdsdocument. Het gaat nu eenmaal niet goed met de wereld. Hopelijk zit er hier of daar door middel van (deze) muziek, dat ook in. Maar om te lachen is dit zeker niet.