Altitude - Dram-o-Rama
Funtime Records
Als er één ding vaststaat waar het punkrock aangaat, is het wel dat het zichzelf altijd maar opnieuw blijft vernieuwen. Frisse, jonge bands geven het met wederom dezelfde ingrediënten keer op keer een energieke boost. Datzelfde mag je stellen voor het Antwerpse Altitude, dat met ‘Dram-o-Rama’ (allicht refererend aan de 'Punk-o-rama'-verzamelaars), zijn tweede album via Funtime aan de wereld presenteert.
What you see, is what you get. Strak afgelijnde punkrock met leuke riffs, prettig afwisselende songstructuren met evenwichtige balans tussen voor- en samenzang, allemaal netjes volgens het boekje. Dat is althans de eerste kennismaking. Alle lof trouwens voor frontman Daniël van Pijlen; hij weet het vocale charisma van een Jordan Pundik van New Found Glory te evenaren, een band van wie Altitude tot zijn grote trots al eens het voorprogramma mocht inkleuren.
Maar schijn bedriegt dus weer, zowel in positieve als wat minder positieve zin. Zo mag het brave universiteitsstudentkaraktjertje even de kast in tijdens het felle speednummer 25, waarin niet enkel stevig geramd mag worden, maar ook wat schreeuwwerk niet misstaat. Leuk trouwens hoe diezelfde song niet enkel het sneltreintempo aanhoudt, maar halfweg plots een stevige, ritmische zonk krijgt. U wilt meer? Check even hoe band zich de kleren van het lijf scheurt in een razend, overstuurd en kort gebald anarchopunknummer (Bullseye). Na dik dertig seconden is het achter de rug. Zucht.
Dan wordt het even vreemd. Het instrumentale Can – Interlude luidt de tweede fase in. Aanvankelijk met expliciet meppend drumwerk, later met een wild stukje punkmetalgitaargeraas. Vraagteken. Nadien zoekt Altitude een tijd lang hoe de puntrockdraad terug op te pikken. Een emosong met vrouwelijke gastbijdrage. Vraagteken. Niet enkel lijkt plots een andere band aan het woord, maar ook de ziel is wat weg (net als de bas trouwens, want die zit ineens wel heel ver in de mix).
Nadien gaat het viertal op zoek, maar de vonk slaat niet echt meer over. Een melodieuze punch met Wrong betekent een opflakkering (maar hier is de gitaarsolo weer weg). Maar met vijf minuten punknummers wordt de rit plots wel heel erg zwaar, zelfs wat geforceerd. Want op één of andere manier moesten toch de dertien songs op dit album. Niet dus.
Laat het een verdienste zijn dat Altitude vernieuwing en energie pompt in het punkrockgenre, een milieu dat - getuige een festival als Groezrock - nog steeds floreert in deze regionen. De muzikale zijsprongetjes, die de groep hier maakt, kunnen gerust tot een stevige surplus leiden. Dat het er nu niet helemaal uitkomt, betekent zoveel als “ruimte houden voor verbetering”. Misschien dezelfde boodschap voor de hoes, waar we niet veel van begrijpen.