Allah-Las - Zuma 85

Mexican Summer

Goed tien jaar geleden staken Allah-Las voor het eerst de neus aan het venster en vier platen lang charmeerden ze met een aanstekelijke melange van zonnige surfrock en nostalgische jaren-zestig-west-coastpop. Vandaag staat de Californische band nog steeds garant voor een deugddoende portie muzikaal escapisme, al werd de inspiratie voor dit vijfde album nu ook deels uit muziek van de jaren zeventig gehaald. Het levert alleszins een zeer fijne plaat op.

In het voorjaar van 2020 onderging Allah-Las hetzelfde lot als zowat alle andere muzikanten op onze planeet: niet meer optreden, niet meer repeteren, zelfs niet meer mogen samenzitten om nieuwe songs te componeren. Noodgedwongen namen de vier groepsleden een tijdlang afstand van elkaar en van de muziek, die ze tot dusver hadden gemaakt, en werd er van de gelegenheid gebruikt gemaakt om even met andere dingen bezig te zijn en vooral, om ook de muzikale horizonten te verbreden.

Zodra de ophokplicht was opgeheven, duurde het niet lang voor ook Allah-Las de studio indoken voor een vervolg op ‘LAHS’ (2019), een plaat waarop het kwartet al een paar keer probeerde om de geijkte paden te verlaten en de genregrenzen te overschrijden. ‘LAHS’ was weliswaar een verdienstelijke poging met meer dan een handvol knappe songs, maar als geheel was het album net een tikkeltje te wisselvallig om te overtuigen, ook al omdat het soms te veel kanten tegelijk op wilde.

Tijdens de opnames van ‘Zuma 85’ stonden de neuzen wel in dezelfde richting. De groep zelf noemt als inspiratiebron niet alleen enkele grote namen uit de (art)rock van de jaren zeventig zoals Lou Reed - hé ja, in opener The Stuff zit wel iets van Vicious - John Cale en Brian Eno, maar ook krautrock, in de jaren zestig en zeventig zowat het Duitse antwoord op Angelsaksische pop en rock. ‘Zuma 85’ moest een nieuwe start worden voor de groep, die zelf een beetje uitgekeken was geraakt op het oudere werk.

Toch werd niet al het goede van die oude platen overboord gegooid. Zo spelen Allah-Las nog even laidback als vroeger en sluipt er nog altijd af en toe een vleugje melancholie in de songs. Maar het nieuwe werk klinkt wel opvallend beheerster, subtieler en vooral gelaagder dan op de vorige albums - geen enkele song werd volgepropt met overbodige details of tierlantijntjes, maar laat elke component van het groepsgeluid volledig tot zijn recht komen.

Op ‘Zuma 85’ wordt geregeld afgeweken van de klassieke songstructuur, die zegt dat strofen en refreinen elkaar moeten afwisselen, al dan niet met een instrumentaal stukje of een bridge ertussen. De basis van heel wat songs is een strak, aanstekelijk ritme, waar vervolgens verschillende laagjes aan worden toegevoegd die uiteindelijk samenvloeien in een mooi geheel. Mooie voorbeelden hiervan zijn de sfeervolle instrumentale titeltrack Zuma 85 en de mooie, melancholische nazomerpop van Dust.

Soms lopen de songs zelf in elkaar over, zoals Hadal Zone en Fontaine. De eerste is een instrumentaal nummer dat beetje bij beetje wordt opgevuld met repetitieve stukjes gitaar, bas en synthesizer en doet denken aan het Duitse Cluster. De tweede neemt het ritme en de bas gewoon over en gebruikt ze als bedding voor de eigen instrumenten en zanglijnen die ook hier één voor één worden toegevoegd en er uiteindelijk een heel andere song van maken.

Hoewel die nieuwe aanpak en dat verruimde geluid een pak sterke songs opleveren, grijpt de groep af en toe ook terug naar de jangly gitaarpop van de beginjaren. Right On Time – gejaagd ritme, frenetieke gitaarriedel – was de eerste song die werd opgenomen voor ‘Zuma 85’ en is zeker één van de hoogtepunten. Veel meer ingehouden en misschien nog beter is Pattern, dat zowaar herinneringen oproept aan de neopsychedelische sound van de vroege Stone Roses.

Natuurlijk is het niet al goud wat blinkt op deze plaat, maar er staan genoeg knappe nummers op ‘Zuma 85’ om niet te hoeven struikelen over één of twee liedjes die iets minder zijn. Integendeel, Allah-Las slagen erin "hetzelfde, maar toch anders" te klinken dan we van hen gewoon zijn. En dat resulteert in een knappe plaat.