Alice On The Roof - Madame

Label et Labet

Alice Dutoit aka Alice On The Roof ken je uiteraard van hits als Mystery Light, Lucky You en Easy Come Easy Go. Toch bleek de Waalse vooral populair ten zuiden van Brussel. Slaagt ze erin om met de nieuwe plaat ook Vlaanderen volledig in te palmen? Het zou zo maar kunnen, want ook Christine & The Queens en de Brusselse Angèle braken hier serieuze potten en dit nieuwe album staat vol met hitgevoelig materiaal.

En toch, met het dansbare Malade klom ze in Wallonië tot de vierde plek in de Ultratop terwijl ze in Vlaanderen bleef steken in de Ultratip, net zoals met de singles uit de debuutplaat van twee jaar geleden. En ook met nieuwste single T’As Quitté La Planète gaat het dezelfde weg op: top twintig in het zuiden van het land; hier nog niets.

Aan het Frans kan het niet liggen. Dat is “impeccable, evidemment”. En ook de sound, kan niet het probleem zijn, want die is zo eigentijds als maar kan zijn met slimme elektronica en al. Ook het zoete stemgeluid kan niemand afstoten. Het moet dus toch zijn dat Bergen te zuidelijk ligt voor de Vlaamse radiozenders.

Misschien moet ze de samenwerking met de godfather van de Vlaamse-rock-met-Franse-slag Arno Hintjens hier in de strijd gooien. Hoewel, de slottrack van ‘Madame’ is een cover van Le Téléphone Pleure van Claude François. Leuk gedaan, dat zeker, maar niet origineel.

Misschien dan toch maar kiezen voor het gevoelige Give Me A Second, de samenwerking met Londenaar Fyfe, compleet met dramatische violen en tranenopwekkende piano. En ja, Alice Dutoit zingt hier in dat zachte Engels met lichte Franse inslag.

Dat doet zo ook op het romantisch zwevende La Fille Sur Le Toit, al wisselt ze hier voor het refrein over op haar moedertaal. Dat doet ze bijna altijd, al dan niet met succes, maar hier pakt het goed uit. Bovendien zit er een interessant donker randje aan de song waarmee Dutoit duidelijk maakt dat ze niet het sprookjesprinsesje is waarvoor je haar makkelijk zou kunnen houden.

De cover van de fraai vormgegeven plaat – we wisten niet dat er zo’n glanzend papier bestond – verwijst trouwens ook naar een sprookje, namelijk naar de prinses op de erwt, het sprookje waarnaar ook de tekst van dit liedje knipoogt.

Maar dit prinsesje durft uit de cocon van breekbare pop te breken. Bijvoorbeeld met het verrassend exotische T’Es Beau Comme T’Es, maar ook met het atypische titelnummer dat volledig in het Frans is en een pak minder lichtvoetig dan we van haar gewend zijn.  

Alice Dutoit is nog niet “la grande dame du pop”. Ze riep nog heel veel hulplijnen in zoals Paul Dixon, Vinanney Bureau en Matthew Irons om er maar enkele te noemen, zodat je soms de indruk krijgt dat ze haar eigen stem nog niet gevonden heeft, maar een popalbum zonder een echt slechte song is toch ook al heel wat en dat is wat hier voor je ligt.