Alice Cooper - Welcome 2 My Nightmare

Bigger Picture

De opa van de shockrock staat voor de zesentwintigste keer op uit het graf om een vervolg te breien aan de klassieker uit 1975. ‘Welcome 2 My Nightmare’ klinkt zesendertig jaar na zijn illustere voorganger verrassend fris, al is en blijft Cooper een rock-‘n-roller pur sang. We zijn in elk geval razend benieuwd of Cooper het niveau van weleer zal weten te evenaren.

Ook de parade schoon volk op deze release liegt er niet om; naast enkele oud-strijders uit het Cooperkamp krijg je de volledige originele Alice Cooper Band te horen naast  John 5,  Rob Zombie en Kip Winger.  Alice neemt dus na zoveel tijd de draad van het verhaal weer terug op.

Beide releases naast mekaar leggen is haast onmogelijk. Er zit meer dan dertig jaar tussen, de studiotechnieken lijken in niets nog op wat ze toen waren, Cooper stopte met drinken en werd een uiterst professioneel artiest. Dat alle registers werden opengetrokken mag dan ook niet verbazen. De Alice Cooper Band is een razende bende jonge turken, de gastoptredens op de cd zijn welafgewogen en de productie ligt in de handen van niemand minder dan Bob Ezrin.

Maar het gevaar ligt  hem natuurlijk dat we deze release afrekenen op de charme die de originele 'Welcome To My Nightmare' gekregen heeft. Toch duiken kleine elementen uit het eerste album her en der op en dat tovert steevast een grijns op je gezicht. Het "Nightmare"-thema trekt de trage sleper I Am Made Of You op gang. Tijd om de aanstekers boven te halen, maar zonder dat de song ooit in een stroperige ballad vervalt. Het solowerk van Tommy Denander is hier van uitzonderlijke kwaliteit en trekt de song naar een bombastisch einde waar Meat Loaf niet vies van zou zijn. Sterke start die kippenvel bezorgt!

Een goeie shot Caffeine is hier altijd welkom, al is de gelijknamige song een gewone rockstamper, eigenlijk de minste song op de plaat die toch geen moment verveelt. Dan liever het up-tempo Runaway Train met dus de originele line-up, die verrassend fris klinkt en bij de pinken. Met voorsprong het beste nummer op deze plaat is het stevige I’ll Bite Your Face Off wat ook al als promosingle werd uitgebracht. In het bijpassende clipje zie je zelfs niemand minder dan Johnny Depp die een eindje komt meejammen met Alice Cooper.

Bompa Rock dient ten gepaste tijde de show te kunnen stelen, en dat hoor je aan nummers als Disco Bloodbath Boogie Fever wat klinkt alsof Kim Wilde brutaal verkracht wordt door een kozakkenlegertje. Cooper komt hier uiterst fris uit de hoek, en alhoewel je er waarschijnlijk de reguliere hardrocker knettergek mee kan maken, zijn het nummers als dit en het cabaret-achtige Last Man On Earth (compleet met tuba en banjo!) die het plaatje van het concept-album doen kloppen.

De perfecte pop-rock song What Baby Wants schuift Ke$ha naar voor, terwijl Cooper zijn teksten afratelt aan een tempo waar de meeste rappers met verbazing naar zouden staan luisteren. De country southern rock van Patterson Hood stuwt Gotta Get Outta Here vooruit met het heerlijke meezingertje “What part of dead don’t you get?” Je moet het gehoord hebben om het te geloven, maar hier komt zowaar het nachtmerrie-verhaal aan een (voorlopig?) einde. The Underture is een aaneenschakelingen van bekende thema’s uit ‘Welcome To My Nightmare’ en dit deel 2, als perfecte apotheose van een indrukwekkende reis. Het vraagt er bijna om dat Cooper ooit een show op poten zou zetten om beide albums integraal achter mekaar te spelen.

Na een paar middelmatige releases staat Alice Cooper na dertig jaar temidden van de hardrock als een frisse shot adrenaline. Dat Cooper nog dergelijke risico’s durft nemen op zijn eerbiedwaardige leeftijd siert de man, het feit dat hij er ook nog mee wegkomt en een knaller van een plaat heeft afgeleverd verdient respect.

Het concert in de AB op 2 november is al een hele tijd uitverkocht, de gelukkigen die er bij kunnen zijn staat een fantastische avond te wachten.