Alice Cooper - Road
Ear Music
We moeten eerlijk zijn: sinds Ozzy een eigen serie kreeg op MTV, gooide hij meteen het legendarische Black Sabbath-verleden – stichter van het metalgenre – in de vuilbak. Gelukkig is er eentje uit de eerste generatie die wél vasthoudt aan zijn waarden en status. Eentje die vijfenzeventig (!) verjaardagskaarsjes mag uitblazen, deze zomer nog met Hollywood Vampires samen met leden van Guns N’ Roses, Stone Temple Pilots en natuurlijk Jack Sparrow … eeuh Johnny Depp, op Pinkpop en Graspop stond en met ‘Road’ na zo’n halve eeuw ook een nieuwe, -tigste soloplaat uitbrengt met als fabuleuze openingssingle I’m Alice.
“Alice, who the f..k is Alice?” Hopelijk moeten we de shock- en horrorrocker met de voodoolook van zwartomringde ogen en hoge hoed niet meer aan je voorstellen? Hij doet het op ‘Road’ anders met alle plezier zelf. Met weinig bescheiden teksten als “I’m Alice / the master of madness / the sultan of surprise”, “I stand here before you / and the legend lives on.”, “If I wasn’t in a band / I’d probably be a criminal” of dat soort openhartige, compleet over the top toestanden. “You’ve gotta rock / You’ve gotta roll / You’ve gotta shock / And loose control” – the Rules Of The Road.
Het is allemaal onderdeel van de show. Een soort van impressionante slapstickhorroropera vol pathetische momenten en met een onwaarschijnlijke live waarde. Want je ziet gewoon de pyro-vlammen en het knallende vuurwerk voor je, wanneer Alice Cooper opent met “Welcome to the game / You’ll never be the same / Welcome to the show.” Vanzelfsprekend met die groezelige worst-nightmare-stem.
Los van de“larger-than-life- / welcome-to-death-attitude kan je ook niet onder stoelen of banken steken dat Cooper zowel elk van deze dertien (!) songs omtovert tot pure powerrockclassics. Met catchy riffs, eenvoudige singalongteksten en lekker snijdende gitaarsolo’s. En tegelijkertijd ook soms met Queen-alike backingkoren, met subtiele maar efficiënte blazers (All Over The World) of zelfs expliciete, filmische spoken word-passages. En dan rijst natuurlijk de grote vraag hoe het in godsnaam mogelijk is dat the godfather of shock rock op zijn vijfenzeventig nog zo waanzinnig scherp, bij stem, werelds, rauw en gepolijst, … ofte GIGANTISCH GOED klinkt.
En nee, we zijn geen Alice Cooper-fan. Meer nog: net als jij waren we na de evergreens School's Out For Summer of Poison in feite al uitgeteld. En nu zijn we dus plotseling zoiets als een fan die met alle plezier mee gaat headbangen met de moordende riff van rechterhand Ryan Roxie in Dead Don’t Dance en eten we levende maden uit de hand van drummer Glen Sobel in het stampende White Line Frankenstein. Dit zijn echt songs op topniveau!
En ja … soms laat deze ‘Road’ het even een beetje wapperen en moet je maar gewoon tolereren dat Alice Cooper en zijn crew van vijf medemuzikanten even gewoon overschakelen op een 1-2-3-4-stamper als Go Away of Road Rats Forever. Je moet een keer of vier zo’n ietwat misplaatste uitschuiver tolereren – op dertien! De man kan zichzelf natuurlijk ook geen halve eeuw lang blijven heruitvinden. Maakt niet uit. Zolang je maar kan lachen en genieten van pakweg een honky tonk- Stones klinkende slapsticksong als Big Boots (klinkt opvallend als “boobs”) of een nuchtere, akoestische en Lou Reed-achtige spoken word-bijdrage als 100 More Miles. Vol ik-ben-graag-thuis-woorden die een beetje sarcastisch in de mond worden genomen en waaruit duidelijk blijkt dat Cooper er volop van geniet nog steeds een man van de wereld te zijn. Terwijl ‘Road’ in feite een conceptalbum hoort te zijn die het nadeel van “altijd onderweg” in de verf zet. Neeeeuh.
Een enkele keer durven we op deze plaat zelfs het woord “metal” in de mond nemen. En dat wel in een alweer stevig groovend en onheilspellend The Big Goodbye. Met ontdubbelde stem om extra power in het geheel te brengen. Gelukkig staat het nummer niet op het eind van deze knalplaat, of we hadden gevreesd dat Alice Cooper hier met een big bang het toneel ging verlaten. Ach. In feite weten we allemaal dat No More Mr. Nice Guy (oh ja, nog een classic!) allicht ooit en ergens op een podium in elkaar zal stuiken om meteen te vaporiseren in 666 uit elkaar vliegende vleermuizen. In elk geval zal hij een gigantische schatkist van all-time-rockers nalaten. En deze plaat verdient wat ons betreft ook gerust een eervolle plaats in zijn curriculum.