Alexandra Alden - Leads To Love
Eigen beheer
Weer een talentrijke muzikante die aanspoelde in Rotterdam.
Onlangs schreven we al een recensie over het album ‘Thick Skin’ van de in Maleisië geboren, maar in Nederland wonende Ioana Iorgu. Ook Alexandra Alden heeft buitenlandse roots. Zij spoelde aan vanuit Malta, een eiland waar ze nochtans een beroemdheid is, dankzij twee seizoenen als jurylid in de plaatselijke X-factor-televisieshow. Qua muziek heeft ze meer gemeen met Kate Stables, de Britse die naar Parijs verhuisde of met onze eigen Camille Camille die naar Leipzig verkaste. Alden brengt immers alternatieve folksongs. Op het tweede, album vinden we er daar twaalf van, bijna allemaal geschreven op een andere plaats.
Alden is immers een echte nomade. Ze woonde al in drie verschillende landen en verhuist gemiddeld één keer per jaar (niet altijd uit vrije wil, maar soit). Ze zingt er ook zelf over in songs als Vagabond en de pianoballade Traveller, al staan die ook voor haar persoonlijke reis als muzikante en geëngageerd bewoner van deze planeet. Vooral ecologische en sociale problemen liggen haar nauw aan het hart. Ze nam onlangs zelfs deel aan een conferentie over klimaatverandering op Malta. Volgens haar hebben artiesten een belangrijke rol te spelen in de bewustmaking van het publiek en dus verweeft ze eigen ervaringen met haar visie op de wereld in de hoop een verschil te maken.
Tegelijk wil ze ook zichzelf niet uit het oog verliezen. Daarover gaat single Not For Me To Say, een nummer dat ze schreef op tournee in Scandinavië voor debuut ‘Wild Honey’ in een kapel op het eiland Gotland en op het dakterras van haar flat in Rotterdam. Ook in het lieflijke Life Is Now pleit ze voor momenten voor zichzelf. Het titelnummer schreef ze dan weer na een boottocht langs de Waddeneilanden en na gesprekken met filosoof Alain De Botton, maar eigenlijk gaat ook deze donkere song over een persoonlijke reis die op dat moment niet leidde richting liefde. “I can’t go back / I don’t know if it’s good or bad”, mijmert ze intropectief, terwijl de muzikanten de song rijkelijk, maar smaakvol inkleuren.
En muzikaal valt er heel wat te beleven, want ze zijn met zes, de muzikanten die de zangeres omringen met toetsen, staande bas, elektrische en slidegitaar, altviool en viool. Dat doen ze op dusdanige manier dat er nog altijd veel lucht zit in de nummers. Een nummer als At The Same Time heeft zelfs een aantal a capella momenten en ook opener Lady Bird (over hoe een lieveheersbeestje de saaiheid van haar bijna lege appartement doorbrak en voor de toen negentienjarige Alden een omen was van aankomende verandering) klinkt heerlijk luchtig.
New Moon en Too Many Pears klinken dan weer experimenteler, het laatste met opvallende strijkersarrangementen en toefjes elektronica, maar de contrabas houdt alles met twee voetjes op de grond terwijl de stem van Alden fladdert als een vlinder. En het Butterfly Effect uit de chaostheorie is meteen ook het thema van dit smaakvolle album. Het heeft te maken met de vaststelling dat zelfs de kleinste actie een groot effect kan hebben op lange termijn. Alden maakt de wereld alvast een beetje mooier met deze plaat.