Alex Lahey - The Best Of Luck Club

Dead Oceans

The Best Of Luck Club

Twee jaar geleden buitelden recensenten van over heel planeet over elkaar en over de spits verwoorde superlatieven heen voor ‘I Love You Like A Brother’, de debuutplaat van de Australische Alex Lahey. Dat was niet eens onterecht, maar wat brengt de tweede?

De in Melbourne wonende Alex Lahey liet twee jaar geleden een frisse wind waaien door indierockland met songs als Everyday’s The Weekend, Lotto In Reverse  en I Haven’t Been Taking Care Of Myself en wist ook ons daarmee te plezieren. Een nieuwe, jonge Blondie was gearriveerd, een waardige vervangster voor een Avril Lavigne op de dool en nog wel eentje met een masterdiploma saxofoon op zak én een pak typisch Australische humor.

Twee jaar later is er al een opvolger. En dat is snel, want uiteraard moest er getourd worden en nieuwe songs geschreven. Voor dat laatste trok Lahey naar Nashville waar ze intensieve songschrijversessies hield en waar ze de inspiratie vond voor de titel van de plaat in een plaatselijke bar.

En zoals dat vaak gaat: de tweede plaat klinkt al een pak minder okselfris dan de eerste. De ruwste kantjes werden van de sound gevijld door een gladdere productie door Catherine Marks (Local Natives, Wolf Alice, Manchester Orchestra) in een poging om beter te doen dan de eerste keer. Daarbij vergetend dat het in rock - of poppunk of hoe het beestje ook genoemd wordt - draait om spontane energie.  

Het begint nog allemaal heel leuk met I Don’t Get Invited To Parties Anymore, een perfect opgebouwde track waarin Lahey op zoek gaat naar de reden waarom ze niet meer uitgenodigd wordt op feestjes, terwijl de reden waarschijnlijk ligt bij het feit dat haar leeftijdsgenoten zich aan het settlen zijn en zij een rock-‘n-roll-leven leidt. "Give it time, you'll be fine", klinkt het in het ook lekkere Interial Demeanour. Maar is dat ook zo?

Recente singles als Don’t Be So Hard On Yourself en Am I Doing It Right? deden het niet zo geweldig. De eerste is nochtans geen misser. Hij toont de groei die Lahey doormaakte, ook wat instrumentarium betreft. Zo zit er naast wat toetsen, een geweldige saxofoonsolo in, door Lahey zelf ingespeeld, en het refrein is er eentje van een onvergetelijke zomerhit. Alleen kwam deze single uit in februari en was de wereld er wellicht nog niet klaar voor.

Waarom Am I Doing It Right? tot single werd gebombardeerd, is minder duidelijk. Akkoord, opnieuw is het refrein catchy, maar we hebben destijds op platen van Kim Wilde veel leukere songs weten staan die onder de radar bleven. En ook op deze plaat staan toffere tracks. Misery Guts bijvoorbeeld, een rauwe rocksong met een scherpe tekst en de kwaliteiten van een punkpopanthem. Het is het kortste nummer van de plaat, maar zo horen we Lahey graag: openhartig en furieus. The Ramones zullen goedkeurend de zonnebril naar het topje van de neus schuiven in de rockhemel.

Vreemd genoeg zijn we ook enthousiast over Isabella. Meer verschil kan er bijna niet zitten tussen twee songs, want dit is een luchtig nummer met een zomerse piano en een Lahey die erg meisjesachtig zingt, maar we worden er gewoon erg goed geluimd van.

Op ‘The Best Of Luck Club’ staan dus nog een aantal toffe tracks. Maar ligt het aan ons? Worden wij oud of klinkt dit soort punkpop ondertussen toch een beetje belegen, als de songs niet perfect en de ruwe kantjes eraf zijn?

16 mei 2019
Marc Alenus