Alex Izenberg - Harlequin

Weird World Records

Bont, veelkleurig, onvoorspelbaar, eigenzinnig. Dat zijn toch termen die je bij een harlekijn mag verzinnen. Hetzelfde geldt voor het debuut van de kunstzinnige Amerikaan Alex Izenberg, die zijn songwriterliedjes graag in een wazige rook van instrumentale riedeltjes of filmische taferelen plaatst.

Vier jaar lang hebben de elf muzikale kunstwerkjes van de songsmid uit Los Angeles mogen rijpen. Dat dit met veel jamsessies en experimenten gepaard ging, blijkt al snel uit de uitstraling van deze muziek. Zo durft Alex Izenberg een relatief eenvoudig nummer als Hot Is The Fire met hakkende zang en korte gitaarslagen ineens te laten imploderen, aan te vullen met bevreemde ritmische kraken en een mysterieus fluitje en een heel eigen melodielijn te laten volgen. En dan hebben we het nog over “eenvoudig”.

Want meer bonte liedjes als Grace gaan van ballade naar operagrandeur, van popdeuntje naar woeste jam. Hoeft het dan te verbazen dat Izenberg zijn debuut onderdak heeft gevonden op het Domino-sublabel Weird World? Of dat deze indiefolkplaat zich zo moeizaam op gang trekt dat de vlotte muziekluisteraar al lang de naald van het vinyl heeft gehaald vooraleer het ding echt op gang komt? Zonde, want zo’n bonte muzikale potpourri is sowieso het beluisteren waard.

Maar al die weelde wordt onderdrukt door een typische doe-het-zelfproductie: korte noten, geen diepgaande effecten; what you see is what you get. En wat je krijgt, is een bizarre trip doorheen Izenbergs geschifte, creatieve brein, het resultaat van vijf jaar prutsen en opnemen. Aanstekelijk? Bij momenten. Luister even naar dat zeldzaam, tussenliggend drumrateltje in het archaïsch hikkende To Move On. Of de frisse tinkelbelletjes in de wat melancholische single Grace.

Maar deze plaat klinkt vooral erg eigenwijs in combinatie met een nonchalance die het niet nodig acht om mensen te paaien of ideeën echt af te maken. Schoonheid is geen must. Freak-folk, dat is de term. Bont als een puzzel, wispelturig als een papegaai. Dankbaar zijn dan ook de momenten als A Bird Came Down, waar de impressionistische circustroubadour even stopt met de voeten te spelen van de luisteraar en puur inzet op sfeer, rust en bezinning. Laat het duidelijk zijn, ‘Harlequin’ is een uitermate persoonlijk album, eentje dat tegelijkertijd afstoot en aantrekt. Spijtig genoeg zullen er niet veel mensen zijn die dat inzien, getuige een schamele zevenhonderd Facebook-volgers.