Alex Carpani - 4 Destinies

Festival Music

Met zijn tweede, op de Oudheid geïnspireerde album ‘The Sanctuary’ trok de Italiaanse toetsenist en zanger Alex Carpani een virtueel heiligdom op als ode aan de klassieke meesters van de symfonische progressieve muziek. Ook op ‘4 Destinies’ hoor je echo’s van Keith Emerson (ELP), Tony Banks (Genesis) en de broers Vittorio en Gianni Nocenzi (Banco), ofschoon de referenties er minder vingerdik op liggen.

Carpani is duidelijk gegroeid als componist en keyboardist. Het teruggrijpen naar de inspiratiebronnen uit de seventies hoeft geen sta-in-de-weg te zijn voor een frisse invalshoek. Zijn spel klinkt ook genuanceerder en laat ruimte voor met name sax en fluit. Carpani’s talent werd immers opgemerkt door David Jackson (Van der Graaf Generator), die prompt lid werd van de band en zijn sax door de studio deed scheuren.

Alleen de veelzijdige gitarist Ettore Salati (ex-The Watch, The RedZen) blijft over van ‘The Sanctuary’. De vernieuwde personeelsbezetting geeft creatieve impulsen aan ‘4 Destinies’, waarin verhaald wordt over vier bestemmingen die ons levenspad kunnen kruisen. Vier keuzes ook, want het leven is een kans, geen opdracht.

De plaat valt uiteen in vier suites van elk ongeveer een kwartier. The Silk Road laat meteen een interactieve band horen die geweldig op elkaar ingespeeld is. Het is genieten geblazen van het organische totaalgeluid, terwijl de diverse instrumenten hun eigen klankkleuren maximaal kunnen uitspelen dankzij de kristalheldere mix en productie van Cristiano Roversi (Mangala Vallis), die ook meeschreef aan de arrangementen.  

The Silk Road handelt over de kansen op ontmoeting die we aangeboden krijgen op verre reizen en de tijd die we hier als voetgangers voor kunnen nemen. Sinds de Oudheid is de zijderoute de plek voor elkaar kruisende kooplieden, toen tijd en geld nog geen synoniemen waren. Carpani en tweede vocalist Joe Sal bezingen deze glorieuze tijden lyrisch, zowel in hun moerstaal als in het Engels. Ook muzikaal lijken twee talen elkaar hier aan te vullen, die van de rock en de jazz.

Zelfs in de instrumentatie komen culturen samen – luister naar Salati’s gebruik van de Griekse bouzouki en de Russische balalaika. Ontmoeting en bestemming, het thema keert ook terug in het artwork. Hedendaags kunstenaar Michelangelo Pistoletto heeft zijn beeld ‘De Etrusk’ (1976) tegen een metershoge spiegel gezet zodat de uitgestoken rechterhand de linkerhand van zijn spiegelbeeld lijkt aan te raken.  

Na het zand van de zijderoute reizen we niet zonder risico over het water, en de tijd volgt het debiet van de rivier in het rapsodie-achtigeTime Spiral. De turbulente climax verwijst naar het kolkende water. In Sky and Sea trekt Carpani alle toetsenregisters open en beweegt de wind de kiel van mijn zeilboot onder dreigende wolken (de mellotron), maar ’s nachts zal de vuurtoren mij veilig naar de kust leiden.

In het melancholische The Infinite Room gooit men het over een andere boeg als de hoofdpersoon het hiernamaals bereikt, maar de auteur vermijdt de gemeenplaatsen en laat een open einde: “Ah… ah… ah… / that’s the magic of existence / crazy destinies and stories.” Salati laat zijn Hackettiaanse ‘sustained’ gitaar als vanouds huilen. Is het de geest van het verleden die Carpani opnieuw een prominente plaats in zijn sterk beschrijvende muziek geeft?