Alderson - Erinyes

Eigen beheer

Muzikanten zijn vaak verhalenvertellers, zeker folkmuzikanten. Nel Ponsaers een folkmuzikante noemen, gaat te ver, maar met The Golden Glows en Indio Louro schurkte ze toch al tegen het genre aan. En op het eerste solowerk duikt ze in de Griekse mythologie… en ook wel even in 'Alice In Wonderland'.

Het begint al met de cover. Daarop prijkt Alderson als een nimf met zwanenvleugels aan een nachtelijk meertje. Is het de Ierse godin Áine? De titel ‘Erinyes’ maakt meer duidelijk. Nel Ponsaers toont zich hier als één van de Erinyen, de drie dochters van Nyx (godin van de nacht), de wraakgodinnen uit de Griekse mythologie. En toch is dit album allesbehalve een straf voor de mensheid. De acht songs klinken overwegend dromerig, subtiel en minimalistisch. De persoonlijke teksten werden in samenwerking met Fred Lyenn Jacques (Lyenn, Dans Dans, Mark Lanegan, Crime And The City Solution) en Frederik Meulyzer (Post Uit Hessdalen, Stray Dogs) ingekleed in het blauwzwart van de nacht.

Nochtans zou de plaat ontstaan zijn vanuit de nood om een negatieve energiebom om te zetten in pure emotie. Dat hoor je vooral in Exit Garden, een beetje in opener Devoid Of Love, waarin ze iemands hart omtovert tot een steen en die in de donkerste diepten van de zee gooit, en in Trophy, maar zelfs die nummers klinken beheerst. Alsof de negatieve energie al bedwongen is.

In A Drinking Song, drinkt ze als een diva een glas op die overwinning om dan op haar eentje een walsje te placeren op de tonen van Lyenns gitaar en de schuifelende drums van Meulyzer. Ze toont haar innerlijke kracht als vrouw en is sterk als de oceaan, onverstoorbaar als de maan, een godin die zich niet meer van de wijs laat brengen. Dat gevoel geeft ons althans het hoogtepunt van de plaat: I Am The Moon.

Je kan geen deuk slaan in water en water is alom tegenwoordig op de plaat. We hadden het al over de cover, maar de plaat staat bol van de verwijzingen naar dit element. Zo is er ook het erg minimalistische, maar bloedmooie Mermaid, dat gedragen wordt door hemelse pianoklanken en folky strijkers en single Emerald Dew, een liedje dat zomaar een folktraditional kon zijn in een Nick Drake-jasje.

Met afsluiter The Alice Way duiken we de wereld van Lewis Caroll in. Hiermee verlaat Ponsaers de wereld van Keltische en Griekse mythologische verhalen, maar muzikaal past de song wel in het rijtje met ook hier dat dromerige, mystieke gevoel, opgewekt door Lyenn en Meulyzer en perfect tot een geheel gekneed door sounddesigner en producer Christine Verschorren.

'Erinyes' werd een persoonlijk en smaakvol debuut. Ja, zeg gerust: een goddelijke plaat.