Alder & Ash - Psalms For The Sunder

Eigen beheer

'Psalms For The Sunder' van het uit Montréal, Canada afkomstige Alder & Ash verenigt de cello, noise en doommetal. Een bijzonder geluid vol vernieuwing en experiment, dat enigszins in de lijn ligt van wat Innerwoud en Monnik bij ons doen. Zoals de titel van het album al aangeeft, gaat het om het uiteenvallen, het ineenstuiken. Dit werk zoekt de grenzen van eenzaamheid en machteloosheid op, enerzijds door brute kracht en geweld, anderzijds ook door verstilling en kalmte. 

Psalms For The Sunder

Achter Alder & Ash schuilt ene Adrian Copeland, die onder meer cellogeluiden loopt en zo hedendaagse, klassieke muziek verrijkt met doommetal, ambient, postrock en noise. Dit 'Psalms For The Sunder' is zijn debuut.

Het allereerste wat opvalt is de prachtige hoes van June Barry, die bijzonder knap het verval van de natuur evoceert en doet denken aan de samenwerking tussen Berlinde De Bruyckere en JM Coetzee ('Cripplewood').

Op het album vind je zeven nummers, die samen net onder het halfuurtje afklokken. Dat levert een uiterst korte, maar bijzonder geconcentreerde rit op, die net door die beknoptheid indruk maakt. De cello kan weergaloze emoties oproepen, maar wat Copeland hier laat horen is van een dusdanige klasse dat we maar al te blij zijn dat deze muziek alsnog een uitweg naar een publiek vindt.

'Psalms For The Sunder' is geen gemakkelijk verteerbare kost. Maar wie zijn oren spitst, hoort weergaloze pracht. Copeland laat zijn instrument spreken en doet waar hij ontzettend goed in is: muziek creëren.  En net als zijn Canadese vrienden van Godspeed You ! Black Emperor, waarmee hij zeker verwantschap vertoont, slaat en zalft hij tegelijkertijd. Er zijn machtige, diepe en erg krachtige uithalen maar evengoed momenten waarop de haast volledige stilte zich manifesteert. En tussen die uitersten weet Copeland een mooi gebalanceerd evenwicht te vinden.

Het knappe is ook dat hij zijn nummers niet nodeloos rekt. Ook hier is er weer dat evenwicht. Zowat alle nummers nemen vier à vijf minuten in beslag.

Het heeft weinig zin om hoogte- dan wel dieptepunten vast te pinnen. Integendeel, het album is van die aard dat het zich het best in één ruk laat beluisteren. Met een opener als A Prelude To The Decline weet je immers meteen hoe laat het is, zeker als het gevolgd wordt door At Night In The Slaughterhouse. Dit album duikt in de allerdiepste krochten van de ziel en trekt er al de daar al te lang verblijvende etter in één ruk genadeloos uit.

'Psalms For The Sunder' is net zoals een hypnotiserend, betoverend boek, dat je niet los laat en eigenlijk niet eens meer wil los laten, ook al zitten ze te roepen of je nu eindelijk eens aan tafel wil gaan. Neem er gerust de tijd voor, Children Of Gomorrah.

13 februari 2017
Philippe De Cleen