Albion - Lakesongs Of Elbid

Eigen beheer

Als er nog niet zoiets bestaat als folkmetal, dan is het Engelse Albion een meer dan overtuigend pleitbezorger. Hoewel, het is vooral folkrock met een progressieve insteek en zuinig met de metal. Bandleider en gitarist Joe Parrish-James had een leerschool bij Jethro Tull. Dus met de geloofsbrieven zit het wel snor. En wat een kinetische kracht vinden we terug op het langspeeldebuut ‘Lakesongs Of Elbid’. Een onmisbaar album voor Tull-fans en andere geitenwollensokkendragers.

Dat je regelmatig herkenbare melodieën voorbij hoort komen, is een vast gegeven bij muziek met een volks karakter. Toch heeft het begrip "folk" hier iets paradoxaals. De twaalf songs gaan niet zozeer over onze voorouders, maar gooien lijntjes uit om het over heidense magie, mythische eilanden (Avalon) en de betoverende natuur te hebben. Het zijn immers de rivieren en bergen die de eeuwen trotseren, niet de mens. Die komt en gaat weer, terwijl de aarde en het water de echte hoofdpersonages zijn.

In zo’n kosmische visie op het leven gedijt een symbiose van elektrische en akoestische elementen, hoewel de fluit en de mandoline het meestal moeten afleggen tegenover het zwaardere geschut. Maar om dit nu gewoon folkmetal te noemen? Daarvoor houdt Albion te veel ballen in de lucht. Ga maar na: folkgitaren op tekst van W.B. Yeats, Arthuriaanse queesten (de weg naar Avalon, iemand?) en een hommage aan de legendarische Stan Rogers. En, o ja, veel fluit uit de school van Ian Anderson.

‘Lakesongs Of Elbid’ is veel beter dan de titel suggereert. De gitaarriffs zijn echt goed en de afwisseling met kamerintimiteit, middeleeuwse echo’s en orkestraties als een warme deken doet ons uitkijken naar vele uren rond het kampvuur.

Dit is niet het zoveelste debuut van een zoveelste groepje jonge wolven. Parrish-James is ook nog eens een ervaren zanger met de juiste frasering. Ongelooflijk hoe hij moeiteloos langs alle valkuilen scheert. Dit album staat er over tien jaar nog. Dit is een meesterwerk. En wie er zoals ondergetekende maar niet genoeg van krijgt, schaft ook meteen de ep ‘Pryderi’ aan.