Albert Hammond Jr. - Yours To Keep
Rough Trade
Albert Hammond, jr. kennen we uiteraard als gitarist van The Strokes en ook in zijn solowerk kan hij dat moeilijk verstoppen. Hammond sprankelt rustig in zijn eerste eigen project maar weet zijn ideeën nog net niet goed genoeg te benutten. Wij krijgen met ‘Yours To Keep’ geen spaghetti van rock-‘n-roll maar wél enkele ongewone lalala’s op ons bord.
Het openingsnummer Cartoon Music For Superheroes zet op zo’n lieflijke manier de toon dat we even menen naar de speeltjesmuziek van Cocorosie te luisteren. De titel doet inderdaad vermoeden dat ook de rasechte rocker een blanke pit heeft, maar na het bekijken van het hoesje is er geen twijfel meer mogelijk. Albert Hammond, jr. broedt op meer dan pure rock: Hij houdt ook van konijntjes, bloemen en dromen bij een ondergaande zon, zoals ook op de hoes te zien is.
Die is opmerkelijk kinderachtig maar heel mooi getekend en ingekleurd. Al moeten we ook toegeven dat op de foto’s de juiste coole houding, de gitaren en de hippe kledij niet ontbreekt. Dat hoort er voor de heren duidelijk nog bij. Albert Hammond, jr. is trouwens een band, ook al ligt de nadruk sterk op Mr. H.
De sfeer van de hoes ligt dus helemaal in de lijn van de muziek die op ‘Yours To Keep’ te vinden is. 101, de eerste single, is het luidste nummer van de plaat, maar is dus niet helemaal representatief voor de andere songs op dit album. Ook In Transit komt wel heel dicht bij het reguliere werk van Hammond maar telkens is daar een laag pop over gegoten die helemaal niet thuis hoort bij de muziek van zijn andere band.
De gitaarrifjes die The Strokes typeren, komen dus regelmatig terug. Wie een lichte versie van ‘Room On Fire’ of ‘Is This It’ (‘First Impressions Of Earth’ rekenen wij niet tot het reguliere werk) verwacht, is toch mis. Hij vult ze echter aan met orgels - misschien zit zijn naam daar voor iets tussen - en met backingvocals van o.m. The Strokes' boegbeeld Julian Cassablancas en Sean Lennon (zoon van). En vooral: hij is meer gefocust op de melodie dan we op het eerste zicht vermoeden. Verder doet de zang in Blue Skies ons erg denken aan die van een doorrookte Liam Gallagher en zijn we het eens over de titel van het nummer Everyone Gets A Star. Het zou ons dan ook niet verwonderen dat Cassablancas zich bij het schrijven van zijn nummers af en toe baseert op het talent van Hammond.
Hammond verdient die ster en zelfs meerdere. Wij zijn blij dat hij zijn zachtgekookte ei kwijt kan in zijn soloproject. Nu nog hopen dat de meesters The Strokes ons in het vervolg die hardgekookte exemplaren serveren.