Alan Vega - Mutator

Sacred Bones Records

Haat-Liefde. Iets anders is toch niet mogelijk. Vijf jaar na zijn overlijden mag een “nieuwe” release van een artiest het licht zien (= haat). Maar het blijkt wel te gaan om de iconische Alan Vega van Suicide (=liefde), die vele experimenten goed bewaarde in zijn “vault”. Experimenten die door partner in crime Liz Lamere op punt werden gezet en waarvan ‘Mutator’ een eerste van mogelijk een spannende rij post-mortem-platen is.

Besef in elk geval dat, als een avant-garde punkboegbeeld destijds besloot om materiaal niet uit te brengen, er gevaar is voor veel experiment. Lees: een gedurfde combinatie van elektronische noise, industriële ingrediënten en andere rauwe elementen, vaak in één take samengebracht. Kwestie van voorbereid te zijn, wanneer u de acht tracks van dit album wil verteren.

Van fantoomecho’s en rondgalmende spookgeluiden in vocale opener en intro Trinity tot lawaaierige, psychedelische industrial met pompende beats in een kil pompend Filthy. In de tijdspanne dat deze opnamen tot stand kwamen was prince of darkness Alan Vega gefascineerd door het leven in de straten van NY: van ruwe hiphop (geen angst, die vind je niet terug!) tot verkeersdrukte, mechanische klanken en menselijk gemurmel. En ja, u hoort zelfs wat mussen tsjilpen op de achtergrond. In combinatie met de frontman zijn onmiskenbare, neurotische scandeer-grafzerkstem geeft dat dus acht opmerkelijke resultaten van vier à vijf minuten donkere sfeerschepperij.

Dromerig kan ook, in het geval van een lang doezelend Muscles dat bol staat van de grimmige wave poetry of van een bijna melancholische opvolger Samurai met de legendarische openingswoorden: “Hey, get alive / Get alive and murder”. Controversieel? That’s Alan.

Wat je hier zeker terugvindt, is dat typische, rauwe en repetitieve darkwavekarakter. Wat ‘Mutator’ niet kan bieden, is samenhang of een rode draad. De sfeer is een constante, Alan Vega is een constante, maar als je weet dat de visuele klankkunstenaar in de jaren negentig en naast zijn Suicide-jaren tientallen platen of tapes uitbracht met gelijkaardige inhoud, wordt de meerwaarde van dit album voor het brede publiek eerder beperkt. Een wat nihilistische noise vol flarden en drones als Psalm 68 – allicht een dikke mascara-knipoog naar het iconische Ministry-nummer Psalm 69 – had dus niet gehoeven.

Dat neemt niet weg dat u dringend de fabuleuze, vooraf vrijgegeven smaakmaker Nike Soldier en de donker-stroboscopische videoclip moet bekijken. Dit is expressieve new wave zoals je hem niet snel meer zal krijgen, beste aanschouwer. Enkel al dit verborgen houden is een misdaad op zich. Op naar de volgende verborgen parel.