Aki - Het Tij
W.E.R.F.
Stel je voor: je zit op een zonovergoten vlonder met je voeten in het lauwe water van een kleine vijver met waterlelies. Het water klotst zachtjes tegen de palen. De wind fluistert door het riet en in de elzen. Je gaat op je rug liggen. Je mijmert over vroeger. Over wat was en over wat plots kwam en alles veranderde.
Zo ongeveer voelt een beluistering aan van dit nieuwe album van Aki, het jazzcollectief rond drumster Anke Verslype. De kern van de groep bestaat uit gitarist Willem Heylen, bassist Ruben De Maesschalck en harpist Marjolein Vernimmen, maar net als bij de vorige plaat ‘Nader’ werkten ze voor deze verzameling van zeven composities samen met klarinettist Joachim Badenhorst. Die laat zijn klanken fladderen als zwaluwen doorheen de rustgevende, peinzende composities van Verslype, die in 2023 met een aantal ingrijpende veranderingen te maken kreeg. In de eerste plaats werd ze mama, maar ze zag ook haar ouders het ouderlijk huis verkopen en moest afscheid nemen van haar oma. Het deed haar nadenken over verleden, heden en toekomst, over familiebanden, plaatsen waar ze wortelde en waaraan ze zich, al dan niet gewild, onttrok, over mensen die haar op een deel van haar levenspad vergezelden, maar ergens onderweg verdwenen.
Titels als Samen, Daar Woonden Wij en Zomer 2022 verraden al hun aard. Het zijn stuk voor stuk meanderende nummers waarin elk van de instrumenten een plaats krijgt zonder zich op te dringen, al valt er soms ook wel eentje op. Zo opent Voor Christianne met het euphonium van Niels Van Heertum, die met diekoperblazer nog voor extra glanzende warmte zorgt. Dat doet hij elders trouwens ook nog wel hier en daar, maar zonder dat het daarom echt opvalt. In Samen I is het dan weer de harp van Vernimmen die de toon zet. Ze wordt zachtjes bezocht door de gitaar van Heylen als was het een schermbloemige waarboven zoemende zweefvliegen en bijtjes hangen en als dan ook nog eens de klarinet van Badenhorst langsfladdert, is het zomerse gevoel er helemaal.
Ook het drumwerk van Verslype en de bas van De Maesschalck dringen zich nooit echt op. Alles wordt heel beheerst gehouden. Zo werd dit een plaat vol klanken, even liefdevol als de herinneringen die Verslype koestert. Je zou ze perfect kunnen afspelen terwijl je baby in zijn wiegje ligt. Hij zou er met volle aandacht naar luisteren tot de slaap hem overmant. Waarmee we zeker niet willen gezegd hebben dat dit slaapverwekkend vertoon is, want altijd weer is er wel een melodie die je aandacht vangt, wanneer ze heel organisch opborrelt. Er zijn voorbeelden te over, maar de klarinet in Lierna spring ter op dat vlak bovenuit.
En als ‘Het Tij’ zich uiteindelijk na de laatste noot van Hier Woonden Wij helemaal terugtrekt, sta je met tegenzin op en stap je over de zonverwarmde planken terug de jachtige realiteit van elke dag tegemoet. Gelukkig komt er altijd een nieuw getijde en wacht deze plaat altijd op jou voor een nieuw bezoek.