Airbag - A Day At The Beach
Karisma
Airbag is één van die fraaie, sfeervolle schoothondjes van het befaame Noorse progrocklabel Karisma. Dat wil zeggen: het betere muzikaal kloppende hart voor wie graag stilstaat bij de hedendaagse knipogen richting alles wat naar jaren zeventig Pinkfloydiaanse monstercomposities ruikt. Het huidige trio heeft vijf turbulente jaren van herbronning en verminderde groepsbezetting eindelijk overwonnen en pakt nu uit met de vijfde langspeler, waarin het epische gitaarwerk wat meer naar de achtergrond mag en synthzesizers en productietechnische foefeltjes de hoofdrol krijgen.
In alle eerlijkheid: laten we die progrockstempel maar vergeten. Zeker op de eerste helft van dit album primeert duidelijk een variant van psychedelische elektropop waarin zo’n typische Scandinavische touch zit: aangrijpende melodieuze synthesizers, grooves en toch ook een desolate galm. Rijk en toch eenzaam. Op deze vijfde plaat heeft zanger, toetsenist, programmeur en frontman Asle Tostrup de touwtjes duidelijk stevig in handen. In welke mate nog echt van de band Airbag sprake is, is dan de vraag.
‘A Day At The Beach’ klinkt niet als een feestje op het strand, maar als een eenzame mijmering aan een verlaten kust met de blik op oneindig. Met oprechte, warme emoties van een stem die bijna smeekt om affectie – één van de grote troeven van Tostrup. Maar ook met prachtige nuances en effecten van reflecterende zon en zee. Met een productionele rijkdom waarvoor Scandinaven gekend zijn (en Archive ook). Waar songs langzaam opwellen, openbloeien en in een stevige glorie van warme bas, gloeiende gitaar, melodieuze pulsen en dromerige soundscapes overdonderen in een trage, expliciete cadans om vervolgens als een zonsondergang uit te doven. Meteen een goede reden waarom opener Machines And Men met dat Mr. Brightside-riffje het elf minuten lang uit mag zingen.
Op de tweede kant van deze plaat kantelt de sound wel meer richting progrock en mag met name snaarvirtuoos Bjørn Riis zijn kunsten op bas en gitaar wat meer laten gelden. Niet enkel een kwestie van de oerfans van Airbag te blijven paaien, maar ook een mooie overgang te geven naar die live sound en ook alle mogelijke kritieken over ‘A Day At …’ te weerleggen. ‘A Day At The Beach (Part 2)’ overklast zo moeiteloos het instrumentale broertje ‘(Part 1)’ dankzij melancholisch zinderende gitaarsolo’s die eindeloos lijken na te zinderen.
De “band” slaagt er glorieus in om beide werelden te verzoenen. De inspiratie uit soundtracks en eightieselektronica samenbrengen met die typische, epische en melancholische David Gilmour snaarpartijen en toch elk de eigen plaat gunnen, zorgt voor een frisse en vooruitstrevend album, dat toch één groot verhaal lijkt te vertellen vol emotie, spanning en beweging. Zes tracks op drie kwartiertjes tijd, maar wat een kracht. Hopelijk zorgt verbreding van genre en sound bij deze ook voor verbreding van publiek. Airbag is het waard.