Air Waves - The Dance

Fire Records

The Dance

De categorie vrouwelijke droompopmuziek met doezelende shoegazegitaren doet het erg goed in deze tijden. En daar plukt een band als Air Waves ongetwijfeld mee de vruchten van. Het alter ego-project van de in Brooklyn residerende Nicole Schneit koppelt voor een vijfde keer op rij opvallend lieflijke en melodieus sterke doezelliedjes aan onderhuids harde en sarcastische teksten, gebaseerd op anti-Trumpisme, relatiebreuken en de ecologische aanvallen op eenieders gezondheid, waarvan ze zelf door een slepende kankeraanval het slachtoffer werd.

U weet wel: zo’n hoog, broos aai-me-maar-stemmetje, ietwat galmende sound, heerlijk wegdromen en zweven,… en toch doet Air Waves het weer net wat anders. Want als je echt wil scoren binnen deze categorie, maar muzikaal niet echt sterk genoeg in je schoenen staat als frontvrouw, moet je leentjebuur spelen. Voor vier van de acht volwaardige songs op ‘The Dance’ zet Nicole Schneit ego en hoge falsetstem opzij en nodigt ze andere gasten uit achter de micro. Dat geeft op zich al veel dynamiek. Los daarvan hangt Air Waves zonder verpinken de doezelgitaar aan de bomen om druppelende elektronica (met een al even sterke gloed) in de plaats te schuiven. Of zelfs om een heuse pianoballad op te pikken. En als je dan tenslotte nog gitarist Skyler Skjelset (Fleet Foxes, Beach House) en bassist Brian Betancourt (Hospitality) in de studio weet te lokken en jezelf een hele coronalockdownperiode gunt om de puntjes op de i te zetten, heb je sowieso troeven zat om te scoren.

Het resultaat? Een diverse plaat die je wil koesteren omwille van de broze uitstraling. Die mooi balans houdt tussen lichtvoetige gitaar- of synthpopsongs, telkens met zacht binnenglijdende folkmelodieën. Die je geruststelt en je thuis laat voelen. Maar die ook verdomd wat ballen heeft. Het gluiperige Alien met die grommende baslijn en ingehouden rockdrums en vooral met niemand minder dan Cass McCombs achter de micro als voornaamste voorbeeld.

‘The Dance’ swingt niet echt. Ze dartelt. En ze speelt op een breekbare manier met subtiele schoonheid, zoals een broeierige, onderliggende sax bij de vrouw (Frankie Cosmos) versus vrouw (Merce Lemon) loveballad Black Metal Demon. Je hoeft zeker geen angst te hebben om ze aan je collectie droompopplaten toe te voegen en ze misschien ergens tussen The Haunted Youth en Still Corners in te parkeren.

7 januari 2023
Johan Giglot