Air - Love 2

Aircheology

Het is ondertussen weer een tijdje geleden dat we nog eens wat muzikale golven van Air mochten inademen. Het wordt een aardige, doch gekende adem, getiteld 'Love 2'.

Een dik decennium grossiert Air nu al in semi-instrumentale pop. 'Moon Safari' werd op korte tijd een must-have voor al wie zijn zaterdagavonden in de armen van zijn of haar lief doorbracht. Bovendien bleken ook '10000Hz Legend' en 'Talkie Walkie' volwaardige opvolgers. Air mocht zich daarom terecht de kruidenier om de hoek noemen waar u al die jaren lang Amour, Imagination en Rêve kon krijgen. 

Op 'Love 2' lijkt de band een tweede liefde aan te kondigen, maar de fans van het eerste uur hoeven niet te wanhopen: de lucht van 'Love 2' heeft nog steeds dezelfde geuren en kleuren. Do The Joy met een storende elektronische sound en Love, dat wat kleurloos uitvalt, houden ons nog net te lang bezig. 

Gelukkig maakt So light is her footfall veel goed. Even lijken we weer zo'n zaterdagavond te plannen, tussen kussens en armen.  Het is evenwel bijna een kwartier, of drie nummers zo u wil, wachten om dat moment herhaald te zien. Zeggen dat Be A Bee, Missing The Light Of The Day en Tropical Disease in de prullenmand horen, is een brug te ver. Het is echter niet duidelijk waar deze nummers heen willen gaan ("langdradig" durfden we hier net niet neerpennen, maar bij deze is het toch gebeurd) en dan verslapt de aandacht onherroepelijk. 

Na een kwartier koffie zetten, mails lezen en bankverrichtingen doen, keert onze aandacht echter terug naar 'Love 2'. Heaven's Light en Sing Sang Sung doen ons terug in een heerlijke onderwaterwereld zwemmen. Even adem halen tijdens het zwakke You Can Tell om na te genieten van African Velvet. Heel subtiel qua melodie en daardoor een positieve afsluiter.

U hoort ons al komen: 'Love 2' is een aardige plaat met af en toe een zweempje glorie uit de oude dagen. Geen tijdsverspilling, maar ook geen aha-erlebnis. Deze maand kregen Muse en Pearl Jam hier een gelijkaardige kritiek. Het lijkt alsof de tijd stilaan op de schouders van enkele grote groepen komt tikken. 

Een nieuwe supergroep dan maar, met zang van Eddie Vedder, arrangement van Godin en Dunckel en Matthew Bellamy op gitaar en piano? Samen sterk, jongens!