Aging - Sentenced To Love

Gizeh

Het is vast geen probleem dat we beginnen met excuses. Met Aging ofte één van de vele muzikale alter ego’s van multi-instrumentalist, visual artist, improvisator en labeleigenaar van Tombed Vision David Andrew McLean, duiken we in de wereld van de dark jazz. Een muzikaal rijk waar u mogelijk meer van afweet dan wij, maar waar we, omwille van de heerlijke film noir-sfeer en mystiek van deze muziek, samen met u willen induiken.

Zes tracks van de zeven, tot negen minuten lang smeert dit gezelschap een heerlijke sfeerprent uit. Als een film vol fantasie, maar zonder beeld. In de schemer van een straatlantaarn, onder de neonreclame op de hoes ... het leven bij nacht in de rand van de maatschappij.

Agings vierde langspeler is gecomponeerd ten tijde van een reeks live optredens waarbij McLean met het vijftienkoppige Crime Scene Ensemble improvistatiemuziek moest voorzien bij theaterstukken van kortverhaalschrijver Phil Carney. Dat vormde de inspiratiebron voor ‘Sentenced To Love’ waarin gelijkaardige, zware emoties van romantiek, drama, weerspannigheid en zelfs moord verwerkt zitten.

Feit is ook dat deze plaat één van de zeldzame keren is dat David McLean zich heeft laten leiden tot effectief neerschrijven en componeren van muziek en de improvisatiefactor ondergeschikt aanwezig is. Dat maakt dat deze erg ongedwongen plaat lekker compact en solide overkomt. Vaste thema’s waarop herhaaldelijk wordt teruggevallen, instrumenten, die netjes op hun plaats zitten en niet voortdurend elkaar betasten, en een duidelijke less-is-more aanpak zorgen voor een grote toegankelijkheid.

De meest indrukwekkende bijlage is misschien wel de openingstrack, Beneath Heaven. Op een erg langzaam, slepend ritme van tikkende drums en met een uitgeputte laatavondpiano opent een muzikaal verhaal waarin weemoedige trompet, glijdende sax, flangergitaar en zelfs de lichthese sirenezang van Ali Bell mooi in elkaar verstrengeld zitten. Een mooi geheel van voortdurende beweging en vernieuwing waarbij de totale kleur van het nummer - donkerblauw - primeert.

Nog duidelijker komt die kleur naar voren in het duet van sierlijk wandelende en solerende piano en kronkelsax van opvolger en jazzballade The Trapped Man. Dit zoals altijd met een constante ondersteuning van een schuifelende snaredrum en een warm wippende contrabas. En zo krijgt elk instrument ook wel ergens op dit album een hoofdrol toebedeeld. Luister even naar The Shadow With No Name waarin een galmende surfgitaar de teneur zet samen met woordloze zang van miss Bell en smooth glijdende trompet. Daardoor ontstaat een soort van fraaie slow country, Morricone-sound.

Dus ja, de happy few mogen gerust in de handjes wrijven als ze een exemplaar van ‘Sentenced To Love’ in handen krijgen. Het is een erg mooie, filmische plaat die je meeneemt in de wereld van je eigen fantasie en een fraaie brug bouwt tussen de devote jazzfans en een breder publiek.