Aes Dana - Inks

Ultimae

Inks

Vincent Villuis, alias van Aes Dana, heeft zijn achtste langspeler klaar. “Kan goed zijn”, horen we u dan denken. Weet echter dat Vincent de grondlegger en overijverige producer is van het wereldwijd populaire, Franse future ambient-label Ultimae. Bijgevolg piekt zijn werk keer op keer naar de top van dit genre, wat natuurlijk ook wel enige verwachting creëert. 

Als specialist in verruimende, digitale ambient, bassist en perfectionistisch producer weet je dat een nieuwe plaat van Aes Dana erg verfijnde, penetrante en in brede 3D-vormen weergalmende muziek bevat. Een auditief beeld waarin downtempo, drum’n’bass en deep techno vermengd worden met galm, echo, drone en droom. Een combinatie van wollen sfeerklanken en kraakheldere ritmen met voldoende ruimte voor suggestie en eigen interpretatie.

Dat is met ‘Inks’ niet anders. Zonder enige genade sleept Villuis zijn luisteraars mee doorheen de hoofdtelefoon naar een wereld vol geluid waarin alle banden met de realiteit doorgeknipt worden. Zonder enig overdrijven: dit veelgelaagd en fijn verweven album staat garant voor een uur lang trippen.

Kleine kanttekening: Aes Dana zweeft anno 2020 niet enkel weg in het eigen universum, maar houdt met harde beats soms stevig voet aan grond. Hard beukende drum’n’bassbeats in het samen met Miktek tot stand gekomen Unfold, retro house-hihats in Peace Corrosion of zelfs snoeiharde hardhouse(!) in Otherness: het aantal bpm gaat soms stevig de hoogte in. En als de zweefklanken dan ook nog afnemen, krijg je plots een geheel nieuw gezicht te zien van deze artiest. Een grimmig gezicht. Want het duistere Otherness, dat twee jaar geleden al op de verzamelaar ‘Polarity’ van Focal het licht zag, is misschien wel de meest dreigende Aes Dana-song ooit.

De laatste tracks van ‘Inks’ zijn gelukkig weer een terugkeer naar verruimende soundscapes en futuristische, downtempo ambientlandschappen. En zo wordt dit album mooi afgerond: hoe vertrouwd en vernieuwend elkaar ontmoeten. Hoe stevig en zachtmoedig elkaar omarmen. Hoe een harde bolster toch weer een veelkleurige, zachte pit heeft. Ondanks het gitzwarte omhulsel. Verrassend nieuw hoofdstuk in elk geval.

13 januari 2020
Johan Giglot