Adele - 21
XL Recordings
De tijd dat oude grijsaards de muziekscene domineerden is al een tijdje voorbij. Snotneuzen genre Bieber en Cyrus overspoelen de hitlijsten. Ook Adele was maar een net volgroeide puber toen ze voor het eerst de hitlijsten bestormde. Maar gelukkig heeft ze veel meer in haar mars dan bepaalde leeftijdsgenoten.
Adele trok voor '21' eerst naar Miami om er samen te werken met producer en fenomeen Rick Rubin (bekend van Johnny Cash, Jay Z en Red Hot Chilli Peppers) en daarna deed ze Londen aan om er Paul Epworth (Bloc Party, Florence and the Machine) te ontmoeten. Uit zo'n samenwerkingen moet wel iets speciaals komen en dat is voor '21' dan ook grotendeels het geval.
Het album opent meteen met een blijvenplakker. Rolling in the Deep heeft iets bijzonder catchy door het ritme en de krachtige stem van Adele. Op zich is het geen bijzonder origineel nummer, maar dat hoeft niet altijd. Uiteindelijk zal dit de rode draad doorheen het album zijn.
Ook Rumour Has It is een voltreffer. Adele gebruikt haar grauwe stem perfect om de droge kicks en de opzwepende claps tot een sterk, gospelachtig bluesnummer te verheffen. Maar net als je volledig in de mood bent voor soul, schakelt de Britse over op ballads. Op ondermeer Turning Tables en Don't You Remember toont Adele de veelzijdigheid van haar stem. Elke toonladder moet eraan geloven en toch staat het technische de emotie niet in de weg.
Ook al zijn haar onderwerpen zo cliché als een luie Waal, toch bezingt ze haar liefdesverdriet met zo veel passie dat het geloofwaardig wordt. De verkeerde vent aan de haak slaan is echt geen goed idee, zo blijkt. Een hele stap vooruit in vergelijking met '19', Adeles vorige album.
Na de ballads is het dan de beurt aan de vlottere popmuziek en gospel. Nummers als He Won't Go, Take It All en One And Only zijn zeker geen zwakke nummers, maar echt uitblinken doen ze ook niet. Het déja-entendu-gevoel sluimert in deze songs. Ook Lovesong, een cover van The Cure ontsnapt hier niet aan. Gelukkig maakt Adele veel goed met haar krachtige en wondermooie stem. Op afsluiter Someone Like You mag ze die nog eens ten volle tentoon stellen in een sobere ballad.
Adele is een hele stap vooruit gegaan sinds '19'. De songs zijn beter afgewerkt en daar zullen de topproducers zeker in meegespeeld hebben. Haar stem is nog krachtiger en mooier geworden en de Britse straalt nog meer soul uit. Op '21' staan enkele pareltjes, maar andere nummers klinken te bekend in de oren, zonder daarom slecht te zijn. Daarom zal ze voorlopig nog even in het rijtje van de Winehousen, Duffy's en Allens blijven staan, zonder er echt bovenuit te springen.