Adam Jurczynski - Breath

Lynx Music

‘Dark Side Of The Moon’ is dit jaar vijftig en daarom komt ‘Breath’ van de Pool Adam Jurczyński op het juiste moment. Het is zijn hommage aan Pink Floyd en de titel verwijst naar het nummer Breathe, maar ademen is wat deze plaat net vergeet te doen.

Dit album is voor de luisteraar die zoekt naar ruimte en finesse, aldus het label. Het begint dus met een aantal gitaarlicks, evenwel zonder dezelfde emotionele diepte die David Gilmour eraan wist te geven. Maar verwacht dan ook geen ‘DSOTM’ plus. De donkere riffs in The Ocean Of Time zijn eerder verwant aan Porcupine Tree, maar echt geen klad spanning is erin terug te vinden.

Power Of The Human Mind klinkt veeleer als het Pink Floyd op ‘A Momentary Lapse Of Reason’, de plaat die er volgens Gilmour op uit was om indruk te maken. Maar ook dat is hier niet gelukt. Toch één krent in de pap: op Secrets komt er eindelijk leven in de brouwerij. Eindelijk een nummer waar met passie aan gewerkt is en dat uit het droogdok mag.

Verder dan dit geraakt Jurczyński niet; de verwijzingen naar het fenomenale Time zijn een flauwe pastiche. De drums van Bobi, naar het schijnt een populair artiest in Polen, klinken alsof ze uit een doosje komen. Het saxspel van Michał Borowski brengt geen soelaas. Er zit niks anders op dan de stereotiepe afwikkeling uit te zitten.

Jurczyński is bovendien geen groot zanger en moet zich beperken tot het middenregister. Zijn teksten komen hierdoor niet tot leven. Het is ook niet voldoende om traag en slepend te spelen en te zingen alsof de hemel op je hoofd dreigt te vallen.

We hebben naar ruimte en finesse gezocht als twee gigantische spelden in een minihooiberg en nog zijn de vindplaatsen schaars. Deze muziek ademt te weinig, mist het organische en vloeiende en bovenal het schrijftalent van de vier Britten. Het enige wat goed zit met ‘Breath’ is - jawel - de timing.