Acid’s Trip - Strings Of Soul

Heavy Psych Sounds

Na het uit elkaar vallen van Honeymoon Disease begin 2018 nam gitariste Acid al vrij snel het voortouw om een nieuwe band te beginnen. Acid’s Trip was geboren. Gelijkgestemde muzikanten vinden was geen probleem, want die zijn in Zweden op iedere hoek van de straat te vinden.  Na een ep, ‘Rock ’N’ Roll Speedball’ in 2019, die ondertussen hard to find is, was het hoog tijd voor een eerste album. 

La Acid kent als geen ander het klappen van de rock-’n-rollzweep. Met Honeymoon Disease toerde ze doorheen heel Europa, al dan niet aan de hand van sidekicks Death Alley. Maar frontvrouw was Acid in Honeymoon Disease niet. Die rol was weggelegd voor Jenna. Dus het was inderdaad nog even afwachten hoe Acid’s Trip zou klinken. We kunnen al verklappen dat fans van Acids vorige band of van de typische, Zweedse harde gitaarrock op de twee oren kunnen slapen.

Acid lost de verwachtingen meer dan in. Zelf speelt ze uiteraard gitaar met een extra gitarist naast zich en een zeer dynamische ritmesectie als backup maakt ze er iets moois van. De bedoeling was een muzikale mix af te leveren, gesitueerd tussen MC5 en de soul van Lynyrd Skynyrd met een snuifje Thin Lizzy. 

Met dat uitgangspunt ben je klaar voor het debuutalbum van deze vier Zweden. Uiteraard zijn dat niet de enige referentiepunten uit de jaren zeventig en tachtig die je kan horen op dit album. The Kiss Riff bijvoorbeeld, blaast het oeuvre van de pensioengerechtigde, Amerikaanse, geverfde sterren terug leven in, iets wat ze ook zelf blijven proberen. No More Fucks en zonder twijfel toekomend publieksfavoriet Faster Chopper Boogie (de voorliefde voor snelle machines op twee wielen is duidelijk gebleven) zijn recht-op-je-bek-rockers, die misschien nog dichter liggen bij de Zweedse heimat van The Hellacopters.

Creature Of The Lagoon is dan weer lekker dreigend en traag opbouwend met een dijk van een intro. En Acid moet niet alleen de kastanjes uit het vuur halen. Op Get It Right, dat wordt ingezet met een Keith Richards-would-be-gitaarriff, mag sidekickgitarist Mike een mopje meezingen. En dat zorgt voor een bijzondere dynamiek. Mocht er na een half uur nog iemand twijfelen aan de zangkwaliteiten van Acid, op Hell Or High Water haalt ze het absoluut beste uit zichzelf, aan het einde zelfs a capella. 

Acid’s Trip is er in geslaagd een geweldig debuut af te leveren, dat de brug slaat tussen de gouden rockjaren zeventig en vandaag. Het is een warm en aangenaam album geworden, dat misschien iets meer grinta had mogen hebben, al had dat het warme gevoel misschien een beetje weggespoeld. Voor de oudere muziekliefhebbers is dit goed voor een gevoel van die versleten slippers nog eens aan te trekken en weg te zakken in de verkleurde fauteuil in de garage, terwijl het voor de jonge muziekliefhebbers een geweldige rit is door de muziekgeschiedenis. Misschien is het even wennen aan de koebel, maar ook dat komt wel goed.