Acid Pauli - BLD

Ouïe

Geen rave, noch minimalisme. Acid Pauli is esthetica. Met ‘BLD’ heeft de Duitser een nieuw album uit. En dat hoort de aandacht van iedere elektronicafanaat te krijgen.

Want noem het elektronicshe psychedelica of jazz doorheen een drumcomputer gejaagd, het is wel degelijk "iets". Abbebe zoemt, trippelt en voegt vervolgens een instrumentale passage in; het doet kortom alles om er een chaotisch zootje van te maken. Maar al in deze opener komt de ware kracht van Acid Pauli naar boven: een uitgekiende netheid scheppen in de eigen, chaotische jungle van beats.

Vanaf dan begint de waas. Die heerlijke roes waarin je niet exact weet welk nummer er nu net speelt. Baris passeert, vibreert al evenzeer, maar blijft immer fascineren. Ayam doet wegdromen. Amadou doet heel veel met bitter weinig. Een warhoofd wordt hier zen van. Een avonturier krijgt maar niet genoeg van dit ritje.

Toch is niet alles razend interessant. Majid en Joan blijven ietwat op de vlakte, terwijl René zelfs neerslachtig en saai blijkt te zijn. Jorge bewijst dat het ook anders kan door een regenachtige ondertoon alsnog te doen boeien. Hoe dan ook mocht het tweede deel van de plaat gerust wat meer pit bevatten. Of is ons brein uitgeraasd?

De beste manier om dit album te beluisteren is wellicht met de blinddoek op. Om dan de verschillende moodswings of imaginaire twisten te ondergaan. Haast in elke snippet hoor je echo’s van een heuse droomwereld die je zelf fantaseert; dan eens een levendig circus, maar evengoed een klinisch laboratorium of ondergesneeuwde bergketen passeren de revue. De ontelbare laagjes hebben elk een eigen textuur of eigen kleur. Je blijft maar ontdekken.

Wat een plaat alweer. Acid Pauli verdient met gesofisticeerde elektronica als deze veel meer aandacht dan enkel de schaduw van Nicolas Jaar of Nonkeen. Het is namelijk niet de eerste keer dat hij een meesterwerkje als dit aflevert.

Acid Pauli aan het werk zien kan op 24 juni tijdens Paradise City.