Acid Arab - Trois

Crammed

Op zijn derde album in tien jaar tijd blendt het Frans-Algerijnse Acid Arab meer dan ooit een zomerse cocktail van Arabische muziek en westerse dance. Tien tracks lang gunt de plaat je dansschoenen geen moment rust en krijg je een multiculturele mengelmoes om duimen, vingers en lange groezelbaarden bij af te likken.

Algerijnse raï en gasba, Syrische dabke, Turkse trance, Afrobeats, acid house, breakbeats, … het rijtje invloeden op ‘Trois’ is onuitputtelijk. Wat wél duidelijk is: de Noord-Afrikaanse culturele impulsen. De ene keer in de vorm van een typisch jengelende, Arabische fluit die als een cobra doorheen de beats kronkelt, de andere keer in de vorm van een nuchter scanderende Wael Alkak doorheen snoeiharde, borrelende technobeats in het erg bezwerende Ya Wahla. Om maar te stellen dat het een dun touw is tussen artificieel (de digistrijkertjes, stemvervorming en het midden Oosten motiefje in Halim Guelil) en puur. Hoewel je ook moet stellen dat Acid Arab met beiden wel weg geraakt.

De vijf heren weten in elk geval wel wie ze op het (appel)theekransje kunnen vragen: Ghizlane Melih is een moderne versie van Natacha Atlas, Fella Soltana een Algerijnse evenknie van Fergie en zelfs de legendarische, te vroeg gestorven raï-zanger Rachid Taha komt opnieuw tot leven in een heerlijk droog hakkende acid track Rachid Trip die ontstond na een avondje samen waterpijp lurken. Geniaal gewoon.

Acid Arab zet dus met verve de missie verder om vanuit de culturele melting pot van de Parijse voorstad de Arabische cultuur in het westen te injecteren en populair te maken. En ze doen dat met zo’n klasse, dat ze inmiddels een grote schare van gekende gasten achter zich hebben geschaard, wat de populariteit – vooral in Noord-Afrikaanse kringen – enkel maar verhoogt. Maar het erg sterke  ‘Trois’ heeft ons ook minstens drie keer serieus bij het nekvel. Minstens. Want de instrumentale Leftfield-alike Sayarat 303 Part II, die deze plaat afsluit, mag gerust mee in dat rijtje.

Zeker een aanrader voor wie de grenzen even iets meer durft te verleggen en durft te trippen op klanken uit het Midden-Oosten.