Acid Arab - Jdid

Crammed

Jdid

Het meest opwindende product van de interculturaliteit heet Acid Arab.

Sinds de opgemerkte release van debuutalbum ‘Musique De France’ eind 2016, zette de Parijse crew, Acid Arab, met die bedwelmende mix van scherpe westerse elektronica en beats, oriëntaalse geluiden en vocalen tal van clubs en festivals op de kop. En er is ook een dubbele Belgische link, want de tweede plaat ‘Jdid’ ("Nieuw" in het Arabisch) komt uit op het Brusselse Crammed Discs en Rajel, één van de nummers, werd samen met de Tunesisch-Belgische producer Ammar 808 geschreven.

Waar een band als Nihiloxica een link legt tussen traditionele Soedanese en westerse elektronica, gaat Acid Arab de dialoog aan met Argentijnse, Turkse, Marokkaanse, Nigeriaanse en Syrische muziek met beukende, westerse beats. Het resultaat is opwindend en gevarieerd, mede door de vele gastbijdragen. Op ‘Jdid’ hoor je de Algerijnse zangers Radia Menel, Sofiane Saidi, Amel Wahby en Cheika Hadjila, van de Turkse muzikant-producer Cem Yildiz, de Syrische toetsenist Rizan Said en Les Filles d'Illighadad uit Niger. Oorspronkelijk een duo (de Parijse dj’s Guido Minisky and Hervé Carvalho), is Acid Arab nu trouwens een trio, sinds Kenzi Bourras volwaardig lid werd.

De Algerijnse roots van die laatste speelden een cruciale rol bij de totstandkoming van de nieuwe nummers waarvan sommigen kunnen gelabeld worden als een retrofuturistische versie van de raï, een genre dat populair werd in Algerije sinds de jaren twintig en ook hier alomtegenwoordig was in de jaren tachtig en negentig dankzij o.a. Cheb Khaled en Rachid Taha.

De plaat opent met het ontstellend mooie en meeslepende Staifia waarop Radia Menel betovert met haar ietwat rauwe zang. Ze zingt over de kwalijke gevolgen van roddelen en pleit voor verdraagzaamheid, ook als het gaat over de omgang tussen mannen en vrouwen. Haar stemt glijdt als een zijden sjaal tussen vervormde rietfluiten en beats en het geheel legt de lat meteen heel hoog voor wat volgt.

Niet alle tracks bevatten zulke betoverende vocalen. Op Electrique Yarghol bijvoorbeeld gaat de dialoog tussen een yarghoul of mijwiz, een traditionele fluit, bespeeld door de Jordaniër Hasan Minawi en de elektrische bron van Acid Arab. Op de single Club DZ, Rajel en Was Was zijn enkel elektronische instrumenten te horen. Stuk voor stuk dansbare tracks, maar we hebben toch een zwak voor die songs waarop ook gezongen wordt. Nassibi bijvoorbeeld, een song over verboden (haram) liefde, die toch goed aanvoelde, maar helaas voorbij is. Het aparte, repetitieve ritme, gecombineerd met de zachte g-klanken van Amel Wahby en de scherpe rietfluiten maken dat we als een slang uit het rieten mandje van een slangenbezweerder heen en weer wiegen.

Het thema van vervlogen liefde komt ook nog eens terug in afsluiter Malek Ya Zahri, waarop Cheika Hadjila zijn hartenpijn mag uitzingen: “Waar ga ik heen? / Mijn hart is gebroken”, zo zingt hij in zijn beste Arabisch. Dat Acid Arab ook andere talen aan bod laat komen, verrijkt alleen maar het palet. Zo maken de onverstaanbare Filles d'Illighadad het mooie weer op Soulan en op Ejma is de donkere stem van zanger en saz-speler Cem Yildiz uit Turkije te horen. Hij was er ook al bij op het debuut ‘Musique De France’ en zorgt ook nu weer voor een van de betere bijdragen.

“Dit is geen mix, maar een ontmoeting,” zo stellen de heren van Acid Arab het zelf. En zo klinkt het ook. De hele plaat is een uitnodiging om samen met je oriëntaalse buren de dansvloer op te gaan en je samen in het zweet te dansen. Wij gaan maar wat graag op die uitnodiging in!

Op 4 februari komt Acid Arab naar de Ancienne Belgique. Dat wordt een van de feestjes van het jaar.

18 oktober 2019
Marc Alenus