Abraham - Débris De Mondes Perdus
Pelagic Records
“Voices from the dark / visions in our hearts”, schreeuwt Dave Schlagmeister met alle kracht doorheen de luidsprekers. Terwijl hij achter het drumstel de vellen terroriseert. Back in business. Vier jaar zonder de onthoofde Zwitserse sludgemetalband Abraham was een eeuwigheid voor de fans van dit genre. Maar kijk, het resterende trio krabbelt duidelijk recht na het verlies van de hoofdzanger en tweede gitaarspeler. En na het uit vier episodes aanslepende magnum opus ‘Look, Here Comes The Dark!’, waarin de band het einde van de wereld aankondigde. Halleluja, er is leven na de dood.
En wat voor leven! Hoewel het trio uit Lausanne verklaarde minder met een furieuze, meer rockgekleurde bril tegen het leven aan te kijken, snijdt ‘Débris De Mondes Perdus’ (een conceptplaat over een brief die teruggevonden werd, toen de ziekte uitbrak die het einde van de wereld betekende) letterlijk doorheen de ziel. Met zwaar getormenteerde screamo’s en gitaren, met een stortvloed aan drumpartijen, met een wall of sound van kokend lood. Althans toch in het geval van de furieuze black metal-knaller Blood Moon, New Alliance, waarin de emoties van angst en klaagzang van het mensenras voor de Apocalyps weerklinken.
En ja, soms krijg je minder agressieve en energieke songs. Niet alle acht de tracks op dit nieuwe album zijn een sonische uppercut. Maar de algemene teneur is toch erg ruig en de band leunt meer aan bij hardcore en screampunk dan bij de instrumentale postrockzweverigheid van vroeger. Laat het slepende, smekende, harmonieuze en bijna pijnlijk (bewust) vals klinkende Maudissments een uitzondering zijn. Waanzinnig trouwens hoe dit nummer met de wegdraaiende gitaren doorheen een hoofdtelefoon echt compleet desoriënteert en doet duizelen.
In elk geval is het een verademing hoe Abraham heel deze postmetalplaat lang een balans blijft zoeken tussen melodie en energie. Tussen wanhoop en glorie. Tussen haast mechanische, robotgedreven partijen en diep menselijke emoties – de weeklacht van wat verloren ging. In het geval van de laatste en tegelijkertijd langste track Black Breath letterlijk met de toefluisterende woorden van Emilie Zoé die de voluit zingende David “Schlagmeister” Haldimann mooi in duozang bijtreedt. Ditmaal dus niet in een kanjer van vier lp’s (of twee cd’s), maar met acht tracks op drie kwartier tijd. Maar wel ontzettend beklemmend, duister, intens, lelijk en brutaal. Zoals wij ze graag rauw smaken. En zolang er nog leven is.