About Floyd - A Grateful Homage

Eigen beheer

Aan (goede) tributebands met Pink Floyd als onderwerp is er in deze wereld geen gebrek. Het Nederlandse duo About Floyd pakt het anders aan. ‘A Grateful Homage’ is een box geworden, een drieluik waar dertig jaar aan gelabeurd is. En het is nu eens geen noot voor noot nagespeeld repertoire. Maar is het daarom ook goed?

Chris Willemsen en Jan de Roos zijn twee doorwinterde fans met een interessante premisse: schrijf goeddeels je eigen muziek en laat je eens gaan door onbeperkt de legendarische groep te citeren. Het werden honderdtachtig minuten waarin bekende passages, stijlbloempjes en lyrics van de Britse reus aan je voorbij snellen.

Om het overzicht te bewaren van de carrière van deze reus komt de mooi verzorgde doos met drie schijfjes. Het eerste heet ‘The Light Years’ ofwel de vroege en psychedelische periode van ’67 tot ’72. Tot vlak voor de gigantische doorbraak met andere woorden. Maar veel licht, stroboscopisch of ander, hebben we hier niet gehoord of gezien. De zang klinkt eentonig, uit de gitaren spreekt geen lyriek. Waters en Gilmour zijn hier ver weg. De drums zijn geprogrammeerd, wat een miskenning is van Nick Masons idiosyncratische stijl. Bovendien kan of wil men niet kunnen kiezen tussen een muzikaal programma en een hoorspel. We snappen de verwijzingen wel, en misschien is het bruikbaar in een muziekquiz, maar het geheel komt niet tot leven.

‘The Bright Years’ zijn een heuse verbetering en kunnen de steriliteit goeddeels achterwege laten. Het tijdvak ’73 tot ’79 is natuurlijk de periode van de grote albums ‘The Dark Side Of The Moon’, ‘Wish You Were Here’, ‘Animals’ en ‘The Wall’. De Roos en Willemsen kiezen nu duidelijk voor de muziek. De inspiratie is hoorbaar niet weggestopt. Dit is zelfs emulatio en erg is dat niet, want hier hoor je echt een poging om de luisteraar bij het nekvel te grijpen. Een nummer als The Jackpot Myth verschilt niet veel van Money. Wat live gespeeld en wat geprogrammeerd is, is spijtig genoeg niet duidelijk. Het booklet vermeldt alleen de instrumenten van gastmusici. Schapen, honden en varkens zijn gelukkig op de afspraak. Ook tijdens het eerbetoon aan ‘The Wall’ schiet de adrenaline de hoogte in.

‘The Fight Years’ heet het derde schijfje en verwijst naar de jaren ’80 tot ’83 waarin Waters en Gilmour het vooral oneens waren wie de echte erfgenaam van de Floyd was. Dat Willemsen en de Roos de cesuur trekken na ‘The Final Cut’ onthult waar zij staan: in het Waters-kamp. Dit laatste schijfje ligt in de lijn van die jaren, waarin de Britten weinig inspiratie overhielden, maar het duo weet er toch nog iets fraais van te brouwen. In Rest In Keys horen we zelfs een scheurende Gilmouriaanse gitaar.

‘A Grateful Homage’ is geen mislukking. De twee Nederlanders hebben het aangedurfd in de schaduw te staan van één van ’s wereldse grootste bands. Daar is lef voor nodig. En een olifantenhuid, want reken maar dat je onder een vergrootglas wordt gelegd. Deze kwetsbaarheid maakt About Floyd tot een sympathiek project. En er zijn de onmiskenbare kwaliteiten op de tweede en derde schijf die de aanschaf van ‘A Grateful Homage’ zeker rechtvaardigen.