Aafke Romeijn - Godzilla

Starman Records

Soms vraagt een mens zich af hoe de muziekgeschiedenis er uitgezien zou hebben, indien de covidmaatregelen van de voorbije maanden niet nu, maar pakweg zestig jaar geleden Moeder Aarde in een staat van gijzeling zouden hebben gehouden. Zouden de sixties nog zo “roaring” geweest zijn in een tijd zonder gsm, internet, of sociale media? Zouden The Beatles ons Sgt Peppers hebben kunnen schenken, als ze wegens reisrestricties nooit in Hamburg zouden hebben kunnen vervellen tot een hecht kwartet rockers? Het is maar een vraag.

Niet mogen optreden zuigt heden ten dage nog even hard als zestig jaar geleden, maar gelukkig kunnen kunstenaars nog wel muziek maken. En een stuk makkelijker dan vroeger. De doorsnee slaapkamer is in een mum van tijd opgewaardeerd tot een kleine opnamestudio met laptop waarbij  sequensersoftware en plugins je alvast een heel end op weg helpen. Gooi dan nog wat gitaren in de mix, pimp het geheel met vocals en analoge(re) instrumenten et voilà. En dan het wereldwijde interweb op om je muziek te pluggen, sharen en / of te verkopen. Hoe zouden The Beatles het er op die manier vanaf gebracht hebben, plegen we ons wel eens af te vragen.

Je moet wel van alle markten thuis zijn om dit avontuur tot een goed einde te brengen natuurlijk. Laat dat nu net geen probleem zijn voor Aafke Romeijn, muzikant, producer, auteur van romans en poëzie, blogster, mede-oprichter van BAM! (de Beroepsvereniging voor Auteur-Muzikanten, de Nederlandse tegenhanger van De Muziekgilde, het voormalige GALM, in Vlaanderen) en mama. Uit het voorgaande blijkt haar brede interesse voor diverse vormen van media die elkaar kunnen versterken en aanvullen. Zo is de nieuwste en alweer vijfde plaat ‘Godzilla’ nauw verbonden met dichtbundel ‘Leegstand’ die vorig jaar uitkwam. De songteksten werden deels eerder in deze gedichten gebruikt, maar omdat het concept muziek toch dikwijls gebaat is bij een zeker rijmschema, is er geen één-op-één-relatie tussen beide. De plaat en het boek vertellen het verhaal van haar leven met depressie(s) en het telkens weer terug recht krabbelen. Depressies die je telkens naar het randje duwen, naar de verleiding om dit alles te laten stoppen.

Denk nu vooral niet dat dit een droefgeestige, zwartdonkere plaat geworden is. Op de zwierige elektropopbeat van opener South Park horen we: “Ik kan nog niet weggaan / er komt een nieuw seizoen van South Park / dus ik hou nog even vol”, en ook nog: “Ik kan nog niet weggaan / er staan nog boeken in mijn kast die ik niet gelezen heb”. En dat klinkt dan toch net iets optimistischer dan: “Ik kan nog niet sterven / ik heb Spinoza niet gelezen / ik heb restjes in de koelkast / een kind dat mijn naam kent”. Details kunnen soms het grote verschil maken. Er is toch het besef dat “Als ik nu verdwijn / zijn er vast veel mensen boos”. Gevolgd door de steeds terugkerende hoop: “Was het in mijn hoofd maar even stil”.

De dichtbundel ‘Leegstand’ schreef Aafke op uitnodiging van Tilt Festival in Tilburg. Ze verbleef een tijd in de stad en schetst de soms vervallen stedelijke omgeving als metaforen voor haar donkerste gedachten. In deze steden “wordt gebouwd aan constructies om vanaf te springen” (Zuidas), maar het zijn ook plaatsen waar de zon binnen kan komen via parken, maar ook mensen (Stad).

Op een spaarzame droge dubsteppy drumloop, die weggelopen lijkt uit Archangel van Burial, vertaalt Aafke haar ambiguë verhouding met de donkerte in Avondochtend. Ze hoopt dat ze ooit opnieuw de dag kan binnenlaten in haar leven. Maar dat is o zo moeilijk. Dus neemt ze al ’s morgens afscheid van de dag nog voor die begonnen is. Weer een dag in bed. En beddagen tellen dubbel. Ook voor haar omgeving is dit geen evidente situatie: in Zelf bedankt ze haar man, die er steeds voor haar is, maar wat zijzelf niet op dezelfde manier kan beantwoorden door die “honderd knopen in haar hoofd”. Er is steeds iets waarover ze struikelt. En dat is zijzelf.

En wie kent er Godzilla niet, de koning van de monsters, wiens filmografie reeds teruggaat tot het midden van de jaren vijftig van de vorige eeuw, en die zo een landmark werd van de Japanse cultuur. Voor Aafke staat hij model voor de steeds weer terugkerende depressies, die een allesvernietigende kracht in zich dragen en waartegen ze moet vechten, in een constante strijd die nooit volledig gewonnen wordt. En zo komt Godzilla ook steeds weer terug in een volgende film. “Spaar ons niet, Godzilla / maak ons met de grond gelijk / laat ons opnieuw beginnen”. Een snerpende gitaar raast als een nietsontziend monster door de song.

Op de cd-versie van de plaat krijg je er nog een portie slampoetry op spaarzame bevreemdende beats in de vorm van Sloop bij. “Sloop lacht nooit / Sloop kan allen vooruit / niet terug”. Maar ook “Sloop maakt heel” en verslaat de donkere gedachten.

‘Godzilla’ is elektropop om bij na te denken en je te laten meeslepen. Teksten die je niet onberoerd laten en die zo uitgepuurd mooi zijn dat je er stil van wordt. Een plaatje dat je wat verweesd achterlaat. Lichte pop met donkere teksten. Dansend een djoef op je bakkes krijgen, iets van die aard.