A Projection - Framework
Tapete Records
Een goed kader scheppen, daar draait het om bij het Zweedse A Projection. Na het vertrek van zowel bassist als gitarist, moest nieuwkomer Linus Högstadius het geluid op de tweede langspeler verbreden met synthesizers. Dat mechanische laagje past echter prima bij het zwarte wave-masker dat de band wenst te dragen.
The Chameleons, The Mission, Joy Division, The Cure, Echo & The Bunnymen, Bauhaus,… u vindt het allemaal terug op ‘Framework’. Het duistere Stockholm is een decor van gothic, new wave en postpunk door de ogen van A Projection. Dat vertaalt zich vanzelfsprekend in holle synthesizerlagen, grijze, galmende gitaartapijten en een kille grafzerkstem. Wat dit laatste betreft, doet zanger Isak Eriksson zeker een duit in het zakje.
Zwartgalligheid is de rode draad, tevens het motief achter het ontstaan van dit kwintet vier jaar geleden. Van de stevige undergroundstatus en de luidruchtige, soms zelfs ronduit gewelddadige live-optredens van A Projection is op dit album weinig te merken. Grandeur, dat wel. Want wie goed kijkt, ontdekt in de vaalgrijze hoes van deze plaat ook een veelkleurig lintje. Zowel meerstemmigheid, ratelende drums als zwevend toetsenwerk doen Sensible Ends deugd, hoewel het misschien wat wennen is aan het epische karakter van dit nummer.
Het geeft in elk geval aan dat ‘Framework’ niet blijft steken in de obscure (en nog steeds terecht verheerlijkte) jaren tachtig. Daarvoor is gerenommeerd producer Magnus Lindberg (ook lid van Cult of Luna) verantwoordelijk; het zetten van duistere ik-in-mijn-kelder-muziek op voetbalstadionniveau. Editors, iemand? Complete wall of sound, breedgelaagde synthesizers, een overheersende, vervormde zang; dat laatste heeft misschien net wat te veel Ian Curtis-trekjes (Dark City is effectief een Joy Division-kloon).
De grote uitdaging is om niet elke keer te denken dat dit kwintet een afkooksel is van dit Britse, suïcidale icoon. Vergeet wat je weet en maak van A Projection een revelatie. En dan kan je niet anders dan concluderen dat deze band steengoed is. Aangrijpende songs, dat naar beneden zuigende gevoel, een energiek, bijna feestelijk karakter (want echt elk nummer kan zo in de playlist van de volgende new waveparty),… Enkel moeten we voor de zoveelste keer onze boodschap herhalen: geen dertien tracks op één plaat! Na negen of tien knallers is de boodschap wel duidelijk. In dit geval mogen het oppervlakkige For Another Day en het melodisch minder attractieve Breach er alvast uit. Gelukkig pakt de band uit met een mooie, morbide ballade als Hollow Eyes (Hollow Hills versus Kick In The Eye, Bauhaus-fan!) vooraleer verveling of eenheidsworst durft toe te slaan.
Het is in elk geval prettig vast te mogen stellen dat gothic en wavebands nog steeds een gezonde inspiratiebron vormen voor vernieuwing. Zoals de afsluiter het met loodzware floortomdrums fraai en luid verkondigt: “Listen to the dark”.